Mijn bevallingsverhaal…

bevallingsverhaalIk was uitgerekend op 17 november 2013… Zoals ik al eerder schreef, had ik een hele fijne zwangerschap en keek ik uit naar de bevalling. Ons meisje mocht wel komen van mij, ik wilde niet nog twee weken over de uitgerekende datum heen gaan. En toen ineens, zomaar vanuit het niets, kondigde ze zich aan… 

Het was donderdagavond 14 november 2013. Het was herfst, en rond 20.30 uur plofte ik op de bank met een zak pepernoten en een kop thee om Expeditie Robinson te gaan kijken. Ik zat goed en wel op de bank en ineens voelde ik een soort “plop” en meteen werd het nat tussen mijn benen… O jee, met een grote glimlach zei ik tegen Maikel dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken. “Gaan we beginnen?” vroeg hij met een ietwat nerveus glimlachje. Ik liep snel naar het de badkamer om te verschonen en om te kijken of ik kon zien welke kleur het vruchtwater had (dit is belangrijk om te weten hoe het met de baby gaat). Met een gek gevoel zat ik op het toilet. Enthousiast, stuiterend, want het ging beginnen! Maar ook spannend en nerveus, want hoe zal het verder gaan?

Nadat ik weer fris en fruitig was en schone kleren aan had ging ik weer naar beneden, waar Maikel, net zo nerveus, mij vragend vanaf de bank aankeek. “En nu?” Eerst maar eens de verloskundige bellen. Aan de telefoon stelde ze me wat vragen (of ik verder al iets voelde) zodat ze ongeveer wist hoe de zaken ervoor stonden. Ik voelde verder nog niks, dus de verloskundige zei ons dat we moesten wachten totdat er verder iets zou gebeuren. Zou er binnen een x aantal uren niks gebeuren (ik weet niet meer precies hoeveel uur) dan zou ze langs komen om te kijken wat we zouden gaan doen. Ik weet nog dat ik dacht, “oeh spannend, nu moeten we wachten”. We besloten om maar op tijd naar bed te gaan, zodat we in ieder geval al wat slaap hadden gehad. Nou mooi niet dus, want ik lag nog niet in bed en ik voelde alweer een hoop vruchtwater over mijn benen lopen. “Hè bah, als dat de hele avond zo zou blijven gaan” dacht ik nog…  Ik zei tegen Maikel dat hij kon gaan slapen en ik ging wederom de badkamer in.

Op hetzelfde moment begonnen de eerste weeën voorzichtig aan. Ik dacht nog “ooo, als dit het is dan lukt me dit wel” en ging onder de douche. Algauw merkte ik dat ik de douche niet fijn vond dus daar ging ik maar weer onderuit. Dan maar naar beneden, want slapen ging nu toch niet. Ik keek nog even bij Maikel en die lag al prinsheerlijk te slapen, mooi! Eenmaal beneden werden de weeën wat heftiger. Ik ving ze op in verschillende houdingen, op de bank, op een stoel, achterstevoren op een stoel, leunend op de rugleuning… Op een gegeven moment werd ik misselijk en moest ik overgeven. Vlug naar de wc. Daar voelde ik me even heel zielig, met mijn dikke buik, op mijn knieën spugen boven de wc, terwijl er ondertussen ook vruchtwater bleef lopen… Vanaf dat moment heb ik een aantal keer heen en weer gelopen tussen de wc en de kamer.bevallingsverhaalOndertussen hield ik de weeën keurig bij met de weeën timer app. Op een gegeven moment (het zal ongeveer 05.00 uur geweest zijn) ben ik Maikel wakker gaan maken. Mijn weeën waren inmiddels constant en we mochten de verloskundige weer bellen. Zij zat helaas bij een andere bevalling en vroeg hoe het ging. Om de een of andere gekke reden zeiden wij dat het goed ging en dat we nog wel even konden wachten (!!!) Gelukkig belde de verloskundige even later al terug dat ze de andere verloskundige had opgeroepen dus die was onderweg. Rond 05.30 uur (geloof ik) was ze er en vroeg ze hoe het ging. Ik kon de weeën goed opvangen dus we gingen boven even kijken hoe ik ervoor stond. Even spannend natuurlijk, want ik kon het goed aan, maar als ik pas op 1 cm ontsluiting zat dan had ik het toch wel even zwaar gehad denk ik. Maar gelukkig zat ik al op 8 cm! Ik wilde graag naar het ziekenhuis dus we konden meteen in de auto.

Onderweg vond Maikel het nodig om een stoeprandje mee te nemen (fijn schat, die zenuwen 😉 ) en kreeg ik persweeën. Eenmaal in het ziekenhuis wilde ik niet liggen maar zitten (wat ben je eigenwijs op dat moment!) maar goed dat werkte dus niet echt dus op een gegeven moment ben ik toch maar gaan liggen. Het persen vond ik zwaar! Na een tijdje was ik zo moe (ik had natuurlijk de hele nacht niet geslapen), dat ik begon te sjoemelen. Ik wilde niet meer persen, dus ik zei dat ik geen wee had en bleef liggen. Gelukkig had de verloskundige mij door dus ze sprak mij streng toe…. Ook werden mijn persweeën minder, dus dat was ook de reden dat ik kon sjoemelen. Maar dankzij het aanmoedigen van Maikel en de verloskundige kreeg ik na een uur en een kwartier persen dan toch eindelijk ons meisje op mijn borst gelegd. Wat was ik blij dat ze er was! Ze werd gecontroleerd en alles was goed, super fijn! Ook ging het drinken al meteen goed. Omdat ik best wel veel bloed was verloren kon ik niet direct omhoog komen. Ik mocht dus nog lekker even blijven liggen en dat vond ik wel fijn want ik was moe!

Eenmaal thuis keek ik eigenlijk al meteen met een heel goed gevoel terug op de bevalling. Ik vond zelf dat het een hele goede bevalling was geweest, en zei ook meteen dat ik er zo nog wel een zou willen! Ook het herstel ging erg vlot en snel en al snel had ik nergens meer last van, fijn!

Kijk jij met een goed gevoel terug op je bevalling?bevallingsverhaal

Liefs Charlotte

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.