Van co-sleeper naar ledikant…

“Mama, waar is Emmi?” Het eerste wat Aukje doet zodra ze ’s ochtends op onze slaapkamer komt, is kijken waar Emmi is. Maar laatst was ze ineens Emmi kwijt. Emmi ligt voortaan namelijk in haar eigen ledikantje op haar eigen slaapkamer. Maar dat ging niet helemaal zonder slag of stoot…

Toen Aukje net was geboren, sliep ze de eerste weken in een wiegje bij ons op de kamer. Maar al na ongeveer drie weken werden we gek van alle geluidjes en besloten we dat Aukje voortaan op haar eigen kamertje zou slapen. En zo zat ik elke nacht op een stoeltje naar haar ledikant, borstvoeding te geven. Gelukkig sliep Aukje al heel snel door, maar zodra ik zwanger was van Emmi wist ik dat ik het anders wilde.

Ik wilde een co-sleeper. Hoe fijn is dat als je borstvoeding geeft?! Je hoeft ’s nachts niet je bed uit, gewoon even je baby naar je toe schuiven en na het drinken weer terugschuiven. Dus ik nam mezelf voor dat Emmi pas in haar eigen kamer kamer zou slapen zodra de nachtvoedingen af zouden vallen. En toen was het zover, de nachtvoeding kwam te vervallen, maar Emmi lag nog heerlijk naast me. Want zeg nou zelf, die ochtendvoeding was ook wel fijn zo vanuit mijn eigen bedje toch? En dus besloot ik om Emmi nog even lekker in de co-sleeper te laten slapen, totdat ik helemaal zou stoppen met de borstvoeding.Wederom een mislukte poging, want zodra ik helemaal was gestopt met borstvoeding, lag Emmi nog steeds bij ons op de kamer. Ik vond het zo gezellig en zo fijn! En toch wilde ik eigenlijk ook wel dat ze naar haar eigen kamer zou gaan. Dus van de een op de andere dag legde ik Emmi dan toch in haar ledikantje. Het gevolg, ik moest er die nacht een aantal keer uit om de speen terug te geven. Weer een voordeel van de co-sleeper, dan hoef je alleen maar je arm uit te steken en je kan weer verder slapen.

Na een paar gebroken nachten legde ik Emmi weer terug in de co-sleeper. Ik zou het wel weer proberen als ze ’s nachts niet meer wakker zou worden voor de speen. Dus na een aantal goede nachten probeerde ik het opnieuw. Overigens sliep ze overdag wel al een tijdje gewoon in haar eigen ledikant, dus de kamer was niet nieuw voor haar. Een paar goede nachten volgden, afgewisseld met wat rommelige nachten. Gelukkig hoefde ik alleen het speentje te geven als ze wakker werd, maar ik moest toch mijn bed uit.

En toen werd Emmi afgelopen weekend ineens ziek. En echt goed ziek. Dus ik durfde haar niet weg te leggen. En dan is zo’n co-sleeper toch wel weer heel fijn hoor! Stiekem vond ik het ook wel gezellig, weer lekker dicht bij elkaar ’s nachts. Maar inmiddels is Emmi weer beter en ligt ze ook weer in haar ledikantje op haar eigen kamer. Sommige nachten laat ze me heerlijk doorslapen, andere nachten moet ik een paar keer de speen teruggeven. Maar zoals het er nu naar uitziet blijft ze nu voortaan wel echt op haar eigen kamer. Al kan ik de co-sleeper nog niet verkopen hoor. Je weet maar nooit… 😉

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?