Je geduld op de proef stellen…

Ben ik een ongeduldige moeder? Tja, de ene keer heb ik meer geduld dan de andere keer, dat ligt aan de situatie, aan mijn bui en aan Aukjes bui. Daarnaast ben ik natuurlijk ook juffrouw op een basisschool, dus ik kan wel zeggen dat mijn geduld al behoorlijk vaak op de proef is gesteld haha. Als juf heb ik (tot op zekere hoogte 😉 ) best wel veel geduld met een kind, maar ben ik ongeduldig in mijn rol als moeder? 

Vroeger, nou ja vroeger, toen ik nog een pukkelige puber was, had ik engelengeduld. Ja echt! Bijvoorbeeld toen ik 14 jaar oud was, werd mijn kleine (half)broertje geboren. Hij sliep in het begin niet zo goed alleen in zijn eigen bedje, dus kon ik de hele avond met hem rondlopen. Beetje hopzakken, beetje zingen, ik vond het heerlijk! En hij ook haha.

Wat jaren later, op mijn stages was ik ook enorm geduldig en ook nu op mijn werk heb ik nog veel geduld (oké ik geef toe, ik kan ook wel eens heel ongeduldig zijn haha maar dan is daar ook een reden voor 😉 ). Daarnaast heb ik wel gemerkt dat je rol als juffrouw totaal anders is dan je rol als moeder. Sowieso, op meerdere vlakken en niet alleen als het gaat om geduld, maar goed, daar zal ik het nu niet over gaan hebben.

Weer wat jaren later, toen Aukje net was geboren, was daar ook weer mijn eindeloze geduld. Heen en weer lopen, knuffelen, wiegen, alles deed ik om mijn meisje te laten slapen. Ook zij sliep niet graag in haar bedje, dus geduldig als ik ben 😉 liep ik ook de hele dag met haar rond.

En bijna twee jaar later, is Aukje een bijna-peuter. Nou, ik kan je vertellen dat zo’n kleine bijna-peuter je geduld behoorlijk op de proef stelt! Aukje weet tegenwoordig heel goed wat ze wil en ze is een hele duidelijke eigen mening aan het ontwikkelen. Ik merk dat ik best veel geduld heb als het om Aukje gaat. Maar deze week was mijn geduld echt even op en moest ik tot 10 tellen…

Ik schreef al eerder over het leed dat tandenpoetsen heet. Nou inmiddels zijn we dus een paar maanden verder en het ging een tijdje wat beter. Maar tegenwoordig heeft mevrouw ontdekt dat ze kan spetteren met de tandpasta. Heel erg fijn (NOT!) en wederom is het tandenpoetsen een strijd geworden. En daar heb ik dus geen geduld voor, want ik vind het aanstellerij. Ik doe haar geen pijn, ze moet alleen even twee minuutjes haar mond open houden zodat ik kan poetsen. Is dat nou teveel gevraagd? Deze week moest ik echt even slikken want ze haalde me echt even het bloed onder mijn nagels vandaan, grrr…. Maar ze weet het zelf donders goed, want zodra het poetsen klaar is houdt ze op met krijsen en geeft ze me een kusje en zegt ze “lief”. Ja en dan smelt ik natuurlijk weer helemaal weg.

Ik ben benieuwd hoe en wanneer de volgende keer is dat ze mijn geduld op de proef gaat stellen… Hoe staat het met jullie geduld?