Hoe kon dit mij nou gebeuren?!?!

Ik voel me rot! Al twee dagen! “Vroeger” wist ik altijd alles. Ik had geen agenda en onthield alles, vergat nooit iets. En nu? Nu ben ik zo chaotisch dat ik zomaar een super belangrijke afspraak ben vergeten, een afspraak over Aukje nog wel… Hoe kon mij dit gebeuren??!?!

Dinsdagavond zat ik nietsvermoedend op de bank. Ik was aan het appen met een vriendin en zij stuurde mij dat ze net haar 10 minuten gesprek op het kinderdagverblijf had gehad. Meteen sprong ik overeind, was dat vandaag?! Ik vloog naar Aukjes tas en ja hoor, daarin zat een uitnodiging voor het gesprek, een dag eerder. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan! Hoe kon ik dit nou vergeten zijn? Ik kan niet omschrijven hoe ontzettend rot ik me voelde. Je kan je misschien voorstellen dat ik als juf weet hoe ontzettend irritant het is als ouders niet komen opdagen op een gesprek. En los daarvan, had ik zelf ook gewoon ontzettend graag willen horen hoe het met Aukje gaat op het kinderdagverblijf. Wat baalde ik zeg, en nu nog steeds. Voel me er al dagen rot over.

Hoe kon dit nu gebeuren? Ik ben even terug gaan denken en op zich snap ik wel hoe het komt. Het is geen excuus trouwens, maar toch. Vorige week (7 oktober) heb ik waarschijnlijk de uitnodiging in Aukjes postvak ontvangen. Vanwege de bruiloft van mijn zus heb ik toen Aukje niet zelf opgehaald, dus is de brief blijven liggen. Op zich niet zo heel erg, maar toen ik dus afgelopen vrijdag Aukjes postvakje leeg heb gehaald, heb ik alle brieven in haar tas gestopt. Normaal gesproken haal ik thuis meteen alles uit de tas en lees ik alles door. Dit keer ging het dus iets anders…

Misschien had je het al gelezen, maar toen ik vrijdag bij het kinderdagverblijf in de auto wilde stappen, toen startte mijn auto niet meer. Niet zo handig met een peuter, maar goed, mijn schoonmoeder kon ons gelukkig ophalen en thuis brengen. Eenmaal thuis was het al laat en wilde ik graag snel voor eten zorgen voor Aukje, zodat ze op tijd naar bed zou kunnen. Toen stond ook Maikel nog eens met een enorme verrassing voor mijn verjaardag voor me klaar en je kan je misschien voorstellen dat ik die tas dus niet meer heb uitgepakt.

Tot dinsdagavond dus, en toen was het al te laat. En wat baal ik ervan zeg. Ik voel me rot ten opzichte van de leidster, zij heeft immers een gesprek voorbereid en heeft dus tien minuten voor niks op ons staan wachten. En voor mezelf, omdat ik zo’n gesprekje super leuk vind. Wie wil er nou niet horen hoe het met zijn kind gaat? En nu heb ik dus pech gehad. Ik geloof dat ik Aukje vrijdag maar op ga halen met een enorme bos bloemen voor mijn hoofd. Zodat ze mijn rode hoofd niet kunnen zien en om mijn excuses aan te bieden… En een lesje voor de volgende keer, al bij de aankondiging van de gesprekjes gaan beide data in mijn agenda! Dan hoef ik er alleen nog maar één weg te halen als ik de uitnodiging krijg en kan ik het in ieder geval niet meer vergeten…

Ben jij weleens zoiets belangrijks vergeten?

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?