Zo ken ik mijn meisje niet… (over de peuterpuberteit)

Happy new year! (en beeld je dan nu het geluid in van ploppende kurken, spetterend siervuurwerk en drie natte zoenen op je wangen) Hopelijk heb je gisteren een hele gezellige avond gehad en ben je nu weer helemaal klaar voor het nieuwe jaar! Wij wel in ieder geval! En dat nieuwe jaar begin ik maar meteen met een nieuwe ontwikkeling van mijn meisje, de peuterpuberteit… 

Je kent het gezegde vast wel; ik ben twee en ik zeg nee. Nou ik kan je vertellen, dat gezegde bestaat niet voor niks! Niet zo zeer dat Aukje nu de hele dag nee zegt, maar je merkt dat ze gewoon echt een eigen wil aan het creëren is. Op zich is daar niks mis mee, ik vind het juist erg fijn dat ze een eigen mening aan het ontwikkelen is. Maar tot nu toe heeft Aukje eigenlijk altijd heel erg goed geluisterd. Natuurlijk is ze een peuter met bijbehorende boevenstreken, maar dat mag ook. Maar deze week zag ik een Aukje die ik nog niet eerder had gezien en waar ik zelfs een beetje van schrok.

We gingen boodschappen doen. Aukje was blij en vrolijk en liep huppelend (nou ja, soort van) voor me uit. Toen kwam ze bij de parkeerplaats en ik was niet snel genoeg bij haar dus ik zei behoorlijk hard “Aukje, stop! Gevaarlijk!” Aukje begreep de boodschap en gelukkig stopte ze. Toen wilde ik naar haar toelopen om uit te leggen waarom ze dan moest stoppen, omdat ik het belangrijk vind dat ze dat leert zodat ze het zelf weet voor een volgende keer, Maar Aukje had andere plannen. Zodra ik bij haar aankwam, wilde ze alsnog de parkeerplaats op rennen. Dus ik pakte haar handje en daar was ze het niet mee eens. En vanuit het niets kwam daar toch een woedeaanval aan! Schreeuwen, huilen, dit had ik nog niet eerder met Aukje meegemaakt!Ik probeerde om rustig tegen haar te praten en uit te leggen waarom ze niet zomaar de parkeerplaats op mocht van mij, maar ik kon niks met haar beginnen. Ze was zo boos! Toen heb ik haar maar opgepakt en mee naar de auto genomen.Na een tijdje kwam ze tot rust en kon ik weer met haar praten. Ik heb het toen alsnog uitgelegd, maar of dat net zo effectief was als op de parkeerplaats zelf, weet ik niet.

Zo’n zelfde soort situatie deed zich deze week nog een keer voor. Volledig vanuit het niets kwam er een woedeaanval. Uiteraard kreeg ze voorafgaand aan de aanval haar zin niet over iets, en dat was de druppel denk ik. Waar ik de eerste keer nog probeerde om met haar te praten, bedacht ik me nu dat afleiden misschien beter zou werken. Ze is natuurlijk nog maar een peuter. En het afleiden werkte, jeej! *veegt zweetdruppel van voorhoofd af 😉 *

Peuterpuberteit dus. Een woord waarvan ik mezelf twee jaar geleden had afgevraagd of het niet een beetje overdreven was (het gaat immers om een peuter) en waarvan ik nu inzie dat ook dit woord niet voor niks bestaat. Erg fijn, die peuterpuberteit! Wish me luck de komende tijd… 😉

Heb jij de peuterpuberteit van je kindje ook al overleefd en heb je nog goede tips? Ik hoor het graag!