Review Boek “De Lumies op het potje”

Een hele tijd geleden kreeg ik de vraag of ik het boek “De Lumies op het potje” uit wilde testen. Nou was Aukje al zindelijk, dus plaatste ik op Facebook een oproepje. Collega Lieke reageerde en samen met haar dochter Fiene heeft ze het boek uitgebreid getest…

Over ons:

Ik ben Lieke Franssen, 33 jaar oud, getrouwd met Martijn. Samen zijn wij de trotse ouders van dochter Fiene van 2 jaar en 8 maanden en zoon Lukas van bijna 1 jaar. Drie dagen per week ben ik werkzaam als Intern Begeleider op een basisschool in Eindhoven. De andere vier dagen geniet ik thuis van en met onze kids.

Fiene is een ontzettend (eigen)wijs, gezellig, knuffelig dametje, die precies weet wat ze wil en hoe ze het wil. Al ruim voor haar tweede verjaardag voelde ze wanneer ze moest poepen en iets later ook dat ze moest plassen. Ze vertelde me in die tijd altijd al, ze sprak vroeg, wanneer ze welke behoefte deed. Op dat moment ben ik het potje spelenderwijs gaan introduceren in de hoop dat ze vanzelf de knop om zou zetten om zindelijk te worden. Fiene vond het potje direct reuze interessant. Zonder angst of gêne plast én poept ze vanaf dat moment met enige regelmaat op het potje. Met de nadruk op “met enige regelmaat”, want mevrouw doet het dus écht alleen wanneer het haar uitkomt. Dwingen heeft nog nooit een positieve uitwerking gehad bij onze mevrouw, dus de hoop dat de knop vanzelf om zou gaan gaf ik al snel op. Hoe zou ik “project zindelijk worden” dan aan moeten pakken? En precies op dat moment plaatste Charlotte een oproep op Facebook……Poging 1:

Vol goede moed en zonder verwachtingen introduceerde ik half april het boekje bij Fiene. Fiene is dol op boekjes, dus ze zat binnen 1 tel bij me op schoot, geboeid naar het boekje te luisteren. We lazen samen het boekje. Ze vond het een leuk verhaaltje, herkenbaar, omdat ze zelf een babybroertje heeft en toch wel de grote zus is, die alles “zelluf” wil doen. We zochten samen het potje, dat ik vooraf verstopt had en Fiene was reuze enthousiast. Ze begreep de boodschap van het boek en deed direct een flinke plas op haar potje. Wow! Ik was reuze trots. Complimenteerde Fiene met haar knappe prestatie en gaf haar als beloning de onderbroek. Ze vond de onderbroek geweldig mooi en wilde hem direct aan. Helemaal onder de indruk verruilde ze haar luier voor de paarse boxer en bladerde het boekje nog een aantal keer door. Ik benadrukte een aantal keer dat ze het moest zeggen wanneer ze moest plassen, want dan konden we op het potje gaan, net zoals Luca. “Jaaahh, mam!” En enkele minuten later ging het helaas mis. Onderbroek nat, bank nat en Fiene met een beteuterd gezichtje erbij. Ik zei dat een ongelukje helemaal niet erg was. Luca vast ook een ongelukje gehad heeft en dat we gewoon een schone onderbroek aan zouden doen. Fiene begon hierop te huilen, erg teleurgesteld en tegendraads. Ze wilde écht niet meer op het potje. Ze wilde een luier aan. Ze wilde in de luier plassen én poepen. En onze mevrouw kennende, werkt dwang alleen maar averechts, dus ik besloot het maar even zo te laten. Ik heb verschillende verhalen gehoord en gelezen over zindelijk worden en de negatieve gevolgen daarvan, ook nog op latere leeftijd, en zo’n situatie wilde ik absoluut niet creëren. Zeker niet omdat Fiene op dat moment net 2 1/2 jaar was. Haar tijd zou nog wel komen, misschien was het nog te vroeg. De afkeer tegen het potje heeft onze doorzetter weken volgehouden. Iedere keer als ik het potje, maar durfde te benoemen, zei Fiene dat ze in de luier ging poepen! En niet op het potje!

Poging 2:

Maar gelukkig kwam daar in mei verandering in. Toen raakte ik in gesprek met een vriendin die trots vertelde dat haar dochter zindelijk was en hoe ze dit had aangepakt. Ik vroeg haar om advies, passend bij het volhardende karakter van onze dochter. Mijn vriendin gaf me de tip dat, naast het boekje, een lichte vorm van dwang misschien wel eens effect zou kunnen hebben. Deze lichte vorm van dwang bestond uit de volgende zin: ”Kijk Fiene, de luiers zijn bijna op en als deze op zijn, dan moet jij op het potje plassen.” En alsof het zo had moeten zijn, waren onze luiers echt bijna op. Ik besloot voor de lichte dwang te gaan in combinatie met het boek.Conclusie:

Op een middag na het slaapje ging ik, een tikkeltje opgewonden, hét gesprek aan met mijn dochter.

Het gesprek verliep ongeveer zo:
Mama: “Fiene, kijk even in de lade met luiers.”
Fiene: “De luiers zijn bijna op hè, mama?”
Om vervolgens naar de voorraadkast te lopen en te kijken of de luiers daar dan stonden.
Fiene: “Hier zijn ze ook op.”
Mama: “De luiers zijn bijna op. Dat klopt. En nu?”
Fiene: “Oh! Dan moet ik op het potje plassen hè, mama?”
Mama: ”Ja, we hebben geen luiers meer dus moet je op het potje plassen.”
Fiene: “Ik moet op het potje plassen hè? Geen luier meer?”
Mama: “Geen luier meer. Dat kun jij wel. Jij bent toch een grote meid?”
Fiene: “Dan moet ik op het potje plassen hè?”
Mama: “Ja! Dan moet je op het potje plassen. Zullen we een plasje gaan doen?”
Fiene: “Oke!”

En we hebben de luier uit gedaan en onze mevrouw deed direct een grote plas op het potje. Yes, dat was een goed begin!!!! Samen lazen we het boek van de Lumies opnieuw. Fiene mocht de paarse boxer van de Lumies opnieuw aan. Ze straalde van trots. Om voor Fiene visueel te maken hoeveel plasjes ze op het potje deed, maakte ik zelf ook een schema, zie foto boven. Op dit schema schreef ik de dagen van de week. Ik sprak met Fiene af dat ze één sticker mocht plakken als ze op het potje plaste en twee stickers als ze op het potje zou poepen. Dat werkte reuze goed. Fiene plaste én poepte op het potje en plakte heel veel stickers. De luier bleef uit en het ging de hele dag goed, zonder ongelukjes. Ze was zo trots op zichzelf. En wij natuurlijk ook op haar!

’s Avonds werd het nog even spannend. Bij het naar bed brengen wilde ik voor de nacht een luier omdoen. Fiene gaf duidelijk aan dit niet te willen, want de luiers waren bijna op en zij zou op het potje plassen. Oeps, daar had ik even niet bij stil gestaan! Tja, gelijk had ze. Ik heb haar dan ook het vertrouwen gegeven dat ze het kon én een hele duidelijke afspraak dat ze moest roepen als ze moest plassen ’s nachts. En dat deed ze! Rond 03:00 uur riep ze dat ze moest plassen. Ze deed een plas en ging weer slapen. Wat waren we blij en mega trots. Dag 2 verliep hetzelfde en zo volgden er nog vele dagen én nachten…….Daaaaaggggggg luiers!!!!Het boek van de Lumies was ondersteunend bij het zindelijk worden. Het boek sloot op dat moment perfect aan bij de belevingswereld van Fiene. Het verhaaltje en de plaatjes spraken haar aan en de boodschap is heel duidelijk. Deze pikte ze direct op. De paarse boxershort vond Fiene ook geweldig. Hoe stoer is het als je die mag dragen? Het boek heeft absoluut bijgedragen aan het zindelijk worden van Fiene. Ik denk wel dat er meer nodig is dan alleen het boek. Wat bij ons het beste werkte: Fiene het vertrouwen geven dat ze het kon én het inzichtelijk maken van het aantal plasjes met stickers plakken.

“De Lumies op het potje” kost € 14,95 en is onder andere hier verkrijgbaar.

Lieke en Fiene, ontzettend bedankt voor de uitgebreide review! En super fijn dat het boek geholpen heeft. Wie weet kan je het over een tijdje nog een keer gebruiken voor Lukas 😉