Krijgen we een duimertje?

Het ziet er zo schattig uit, een pasgeboren baby met een duim in de mond. En dan die schattige smakgeluidjes. Toch vind ik het dubbel, want eigenlijk ben ik er helemaal niet zo blij mee, met die duim…

Toen Aukje net geboren was had ze een enorme zuigbehoefte en na drie dagen met mijn pink in haar mond te hebben gezeten was ik er klaar mee, ze kreeg een speen. Hor ouder ze werd, hoe minder ze de speen kreeg, eigenlijk alleen maar in haar bed. En een paar manden na haar tweede verjaardag gaf ze haar speen weg aan een baby. Zij had hem niet meer nodig. Zo knap! En zo fijn!

Nu, bij de geboorte van Emmi leek het dezelfde kant op te gaan. Ik vond het niet fijn om mijn pink in haar mond te stoppen want met mijn lange nagels vind ik dat toch niet zo hygiënisch, dus al snel haalden we de speen tevoorschijn. In het begin moest ze er niks van weten, maar na enkele dagen kon ze er gelukkig toch regelmatig haar troost bij vinden.

Een enkele keer had ze tussendoor ineens per ongeluk haar duim te pakken. Super schattig en na twee keer zuigen was ze hem weer kwijt, dus stopte ik snel de speen erin. Maar sinds twee weken wil ze ineens geen speen meer. Hoe verdrietig ze ook is, de speen biedt haar geen troost meer. Ze accepteert hem gewoon niet. En in haar boze buien weet ze dan steeds vaker haar duim te vinden. En daar heb ik soms wat moeite mee.

Begrijp me goed, ik vind het heel fijn dat ze zichzelf kan troosten met haar duim. Emmi is geen makkelijke baby en huilt best veel. En dan geen zacht bescheiden babyhuiltje, nee, alsof er een versterker op haar aangesloten zit. Zo hard! Dus als ik dan moet kiezen tussen het hartverscheurende gekrijs, of een kindje dat duimt, dan is de keuze makkelijk. Desondanks heb ik toch liever de speen…

De reden dat ik liever heb dat Emmi een speen heeft in plaats van haar duim, is dat het afleren van de duim veel moeilijker gaat dan het afleren van de speen. Deze kan je simpelweg afpakken en een duim niet. Natuurlijk heeft de duim ook veel voordelen ten opzichte van de  speen. Ze heeft hem altijd bij zich, hij raakt niet kwijt en we hoeven er ’s nachts geen 20x uit om de speen terug te geven. Maar anderzijds zijn dat ook meteen de valkuilen. Ik wil liever niet dat ze vaker duimt dan nodig is, des te moeilijker is het om af te leren over een paar jaar.

Voor nu zit er niks anders op dan te accepteren dat ze graag duimt. Als dat haar troost geeft dan vind ik dat voor haar natuurlijk fijn (en voor mezelf stiekem ook wel een beetje 😉 ) Toch zal ik nog regelmatig de speen blijven aanbieden, want als het aan mij ligt, dan heb ik nog steeds liever een speen kindje dan een duim kindje.

Heb jij een duim kindje of een speen kindje (gehad) en wat zijn jouw ervaringen?

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?