Naar het consultatiebureau

Deze week was het weer zover, we mochten weer naar het consultatiebureau. Sommige moeders vinden het vreselijk, anderen vinden het juist fijn. Ik ben redelijk neutraal haha. Ik ga er naartoe omdat het erbij hoort, maar van mij hoeft het niet perse. Wel vind ik het leuk om weer te weten hoe zwaar Emmi is en hoe ze ten opzichte van de gemiddelde lijn zit…

Eigenlijk hadden we al een paar weken geleden bij het consulatiebureau moeten verschijnen, maar Emmi werd net die week ziek dus meldde ik ons af. Nu dus in de herkansing. Om 13.20 uur moesten we er zijn. Precies zo’n tijd dat we niet thuis konden eten omdat we Aukje om 12.30 uur op school moesten ophalen, dus boterhammen mee in de auto en rechtstreeks door naar het bureau. Veel te vroeg natuurlijk, maar om voor die tien minuten naar huis te rijden vond ik ook weer zoiets. We doken dus nog maar even de Kruidvat in om daar weer lekker veel onnodige make-up te kopen (maar dan heb je misschien al wel op mijn Instagram Stories gezien).

Toen was het tijd om naar het bureau te gaan. Uiteraard nog steeds te vroeg, maar dat hoort wel een beetje bij mij. Ik kleedde Emmi uit en beide meisjes speelden nog wat, voordat we aan de beurt waren. Toen mocht Emmi op de weegschaal. 10 Kilo schoon aan de haak! Nou vooruit, 10 kilo en 75 gram haha. Toen werd haar lengte gemeten, 74 centimeter. Dat vond ik wel bijzonder overigens, aangezien ik al naar kledingmaat 86 aan het kijken ben, maar goed. Ik zag heel duidelijk dat de Emmi’s lijn wat afboog, zowel bij haar lengte als haar gewicht. Qua gewicht zit ze net een tikkeltje boven de gemiddelde lijn, maar dat was voorheen meer. Qua lengte zit ze net een tikkeltje onder de gemiddelde lijn en dat verbaasde me wel. Niks om me zorgen over te maken hoor, maar zowel Maikel, als Aukje en ik zijn niet klein dus het verbaasde me wel wat. Grappig om te zien dat haar gewicht in verhouding wat is afgenomen sinds ze is gaan kruipen. Ik ben benieuwd of dat nog meer afneemt als ze straks echt loopt haha.

Verder kletsen we wat, over het eten en slapen van Emmi en toen vroeg ze naar haar ontwikkeling. Ik zei dat ze nu zo’n zeven losse stapjes had gezet waarop de arts heel hard begon te lachen. “Zullen we bij het begin beginnen?” vroeg ze? En terwijl ik vertelde wat Emmi allemaal al wel en niet kon, klom Emmi werkelijk op alle spulletjes en kon ik er steeds achteraan om te zorgen dat ze niet zou vallen. Oeps. Als laatste kreeg Emmi nog twee inentingen (zo zielig!!!) en we mochten weer naar huis. Goedgekeurd en wel 🙂

Over twee maanden mogen we weer terug komen voor de laatste inentingen voorlopig. Dan kunnen we er weer een paar jaar tegenaan!

Volg je mij al op Pinterest, Instagram,
Facebook, Twitter en Bloglovin?