Wat als je kind een spreidbroekje krijgt…

spreidbroekje“Je mag nu meteen naar de gipskamer om een spreidbroekje aan te laten meten.” Toen ik dat hoorde kon ik alleen nog maar huilen. Mijn lieve meisje kreeg een spreidbroekje. Ik vond het vreselijk. En achteraf? Viel het allemaal best wel mee…

Heeft je kindje in een stuit gelegen? Dat was één van de vragen die de verpleegkundige van het consultatiebureau aan me stelde toen ze in de week na de kraamweek bij ons thuis kwam. Toen mijn antwoord ja was wilde ze weten tot hoe lang. Daar moest ik even over nadenken en ik heb er zelfs de papieren van de verloskundige bij moeten pakken. Tot ongeveer 32 weken, toen is ze ineens uit zichzelf gedraaid. De verpleegkundige schreef iets op en ging verder met haar vragen. Ik dacht er verder ook niet meer over na (ik wist toen ook nog niet dat die vraag zo belangrijk was…)

Toen we bij 4 weken naar het consultatiebureau gingen werd weer diezelfde vraag gesteld. De arts keek naar de beentjes en heupjes van Aukje, maar leek verder niks te zien dus ik vergat de vraag en dacht er niet meer aan. Tot we met drie maanden toch een doorverwijzing kregen naar het ziekenhuis. We moesten voor de zekerheid toch maar even een röntgenfoto laten maken en door naar de orthopeed. Ik ben met dit soort dingen altijd vrij nuchter ingesteld (ik zie niks geks aan haar en bij het eerste bezoek aan het consultatiebureau zagen ze ook niks dus zal het wel meevallen…) Het maken van de foto was niet leuk, ik moest uit de kamer van de man die de foto ging maken. Iemand anders moest Aukje in twee verschillende ongemakkelijke posities vasthouden zodat er goede foto’s gemaakt konden worden. Het was niet leuk om ze zo krijsend bij een vreemde in de kamer achter te moeten laten maar ja… Ik kon niet anders…

Toen moesten we naar de orthopeed. We kregen de foto’s te zien (waarop ik natuurlijk niks zag) en hij zei dat er aan één kant sprake was van een zogenaamd heupdysplasie. In Aukjes geval betekende dat, dat haar heupkop niet goed in de heupkom zat, maar een stukje ernaast een soort van nieuwe heupkom aan het vormen was. Dit kwam doordat Aukje erg lang in stuitligging had gelegen (ah, vandaar die vraag) en dan liggen haar heupjes in mijn bekken, waar ze niet genoeg ruimte hebben en zich dus niet goed kunnen vormen. De orthopeed zei dat dit heel goed te behandelen was en dat een operatie waarschijnlijk niet nodig zou zijn. Met een spreidbroekje zou het goed op te lossen zijn, dat zou ervoor zorgen dat de heupkop centraal in de heupkom terug zou komen en dat de heupkom zich op de goede manier om de heupkop heen zou kunnen vormen… Ik schrok toen ik dat hoorde… Een spreidbroekje! Dat leek me echt vreselijk! Mijn lieve, kleine meisje in een spreidbroekje… Ik kon er niks aan doen maar ik moest huilen. Je wilt gewoon niet dat er iets met je kindje is. De orthopeed leek te schrikken van mijn tranen en probeerde me te troosten met de woorden dat Aukje er waarschijnlijk geen last van zou hebben. Maar dat hoorde ik eigenlijk niet echt. We moesten direct door naar de gipskamer waar Aukje een Pavlik spreidbroekje aangemeten kreeg. Bij dit broekje gaan de voetjes in een soort sokjes en worden die met banden opgetrokken totdat ze ongeveer gelijk zitten met de heupjes. Doordat de beentjes worden opgetrokken, komt de heupkop beter in de heupkom te staan. We kregen te horen dat ze deze 12 weken lang dag en nacht zou moeten dragen, en dat hij alleen even af mocht tijdens het badje. Maar vooral niet te lang! En zo stonden we ineens weer op de parkeerplaats van het ziekenhuis, dit keer met een kindje met een spreidbroekje aan. Ik belde huilend mijn moeder op. Ik vond het zo erg! Kon me niet schelen dat iedereen zei dat Aukje er geen last van zou hebben, ík vond het vreselijk! Ik zag het al helemaal voor me, niet meer lekker kunnen knuffelen, slapeloze nachten omdat we net hadden ontdekt dat Aukje een buikslaper is en dat natuurlijk niet kon met zo’n broekje, niet meer gezellig de fles kunnen geven… Dit had ik niet verwacht!spreidbroekjeEenmaal thuis leek Aukje er inderdaad weinig last van te hebben. Wanneer ze op haar rug lag te spelen of slapen legden we een opgerolde handdoek of een kussentje onder haar beentjes zodat ze lekker zou liggen. Ik maakte me wel zorgen om het slapen, want overdag sliep Aukje altijd op haar buik. ’s nachts sliep ze wel gewoon op haar rug. Na een paar rommelige slaapjes zijn we gaan proberen om Aukje toch op haar buik in bed te leggen. Dit ging goed! Eén nadeel was wel dat het klittenband van het spreidbroekje zo aan het hoeslakentje (aerosleep, polyester dus dat kleeft aan klittenband) vast kleefde dus daar moesten we een oplossing voor bedenken. Ik kocht wat grotere kindersokken en deed die om de voetjes van het broekje heen. Probleem opgelost! En ik had ook geen haken meer in mijn sjaals van het klittenband 😉 Wonder boven wonder sliep ze ’s nachts wel gewoon goed op haar rug.

Toen gingen we in de carnavalsvakantie op vakantie. En daar begon ineens de ellende. Aukje sliep slecht, ze huilde veel en leek gewoon niet lekker in haar vel te zitten. Het zat mij zo dwars en ik had zo sterk het gevoel dat het kwam doordat het spreidbroekje niet goed zat (stom ding!), dat we na de vakantie het ziekenhuis hebben gebeld en een afspraak maakten bij de gipskamer voor controle. Eenmaal daar bleek dat er niks aan het spreidbroekje mankeerde dus toch maar weer aan dat ding… spreidbroekjeNa 12 weken moesten we terug naar het ziekenhuis voor controle. We hadden inmiddels nieuwe knuffelmanieren ontdekt en waren behoorlijk makkelijk geworden in het dragen van een kindje met een spreidbroekje. Ook Aukje kon er goed mee overweg en kon prima met haar beentjes bewegen (tot op zeker hoogte dan natuurlijk). De arts had van tevoren gezegd dat de kans klein was dat het broekje al na 12 weken af zou mogen, maar ergens heb je toch stiekem hoop… Dit keer mocht ik zelf Aukje vast houden bij de röntgenfoto’s! Dat was veel fijner! We gingen door naar de orthopeed en hij vertelde ons dat het er goed uitzag. De heupkop zat op de goede plaats en er was al een mooie kom zichtbaar. Maar het was nog niet voldoende. We moesten na 6 weken maar weer terug komen.

Een beetje teleurgesteld gingen we naar huis. We hadden wel een nieuw spreidbroekje gekregen, omdat de andere te klein geworden was. Ik vond het nog steeds een stom ding, maar je leert ermee omgaan. Je weet dat het voor een goed doel is dus je doet het stomme ding braaf weer om na het badderen. Je merkt dat ook Aukje steeds meer gewend raakte aan het broekje, doordat ze op een gegeven moment er zelfs mee achteruit kon kruipen (nou ja, schuiven dan 😉 )

Weer 6 weken later gingen we terug en weer hoopten we dat het broekje af zou mogen. We kregen te horen dat het er goed uit zag, en dat het broekje alleen nog maar bij de slaapjes om zou hoeven. Dat was een beetje dubbel, want aan de ene kant was ik blij dat het niet meer de hele dag om hoefde, maar aan de andere kant was ik teleurgesteld dat het niet helemaal af mocht… Maar ja, we luisterden braaf en dat was maar goed ook, want bij de volgende controle zag het er zo goed uit dat het broekje uit mocht! Wat was ik blij zeg! Eindelijk van dat stomme ding af! De orthopeed vertelde ons dat het er goed uit zag en dat we nog een laatste keer terug moeten komen als Aukje twee jaar is. Gewoon een laatste standaard controle om te kijken of alles nog goed is. Zeker omdat ze dan goed kan lopen is dit wel een belangrijke controle.

Uiteindelijk heeft ze het broekje bijna een half jaar lang gehad. En ik moet heel eerlijk bekennen dat dit nu langer klinkt dan dat het achteraf voor mij voelt. Ik was zelfs eigenlijk alweer een beetje vergeten dat ze het onding ooit heeft gehad! Van tevoren leek het me vreselijk! Toen we er middenin zaten heb ik het ding ook meerdere keren vervloekt en vond ik het ook echt niet leuk, maar je weet waar je het voor doet en je wordt er steeds behendiger in. Ik vond het ook jammer van de leuke kleertjes haha, doordat de Pavlik eigenlijk een soort tuigje is zag je bijna niks meer van leuke shirtjes. En ik maakte me ook een beetje zorgen om de motorische ontwikkeling van Aukje. Ze kon zich natuurlijk niet omdraaien en voortbewegen met dat spreidbroekje aan. Maar ook daarvan kan ik achteraf zeggen dat ze er niks van heeft geleden. Zodra het broekje overdag af ging (ze was toen ongeveer 7 maanden) kon ze zich meteen omrollen, en een kleine maand nadat het broekje af was kon ze kruipen. En twee weken na haar eerste verjaardag kon Aukje lopen, dus ze heeft alles ruimschoots ingehaald.

Straks in het najaar zal ik het ziekenhuis bellen voor de laatste afspraak. Is de controle dan goed, dan hoeven we niet meer terug te komen. En daar gaan we natuurlijk vanuit!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.