Angelique: Anders dan anders
Toen Logan een baby was merkte ik al dat hij anders was dan anderen. Vrienden noemden hem ook wel superbaby. Met 7 maanden begon hij te praten en toen hij 1 werd kon hij al kleine zinnetjes zeggen. Zijn motoriek liep wel wat achter, maar ik ben van mening dat ieder kind zich ontwikkelt op zijn eigen tempo, dus daar maakte ik mij geen zorgen om. Dat dit alles een voorbode was tot grote problemen had ik echter niet voorzien.
Op het kinderdagverblijf gaven de leidsters al aan dat hij een andere aanpak nodig had dan de andere kinderen op de groep. Waar de andere kinderen tevreden waren met een simpele opdracht had Logan veel meer informatie nodig. De leidsters moesten hem uitleggen waarom hij iets moest doen en hij wilde ook veel meer weten. Niet alleen ‘met Sint Maarten gaan we met lampionnen langs de deur’, maar waarom was dat dan en hoe komt het dat wij deze dag vieren. Gelukkig speelden ze hier goed op in.
Toen de tijd aangekomen was dat hij naar de basisschool mocht was Logan erg blij. Iedereen was van mening dat hij daar ook echt aan toe was.
Maar na een maand ging het al mis. Logan had moeite om zich aan de regels in de klas te houden en regelmatig moest juf hem apart nemen omdat hij het programma verstoorde.
Een op een ging het goed, maar in de klas kreeg hij steeds meer moeite. Regelmatig ging ik met juf in gesprek hoe zij Logan nu het beste konden begeleiden. Juf had daar wel haar ideeën over, maar gewoonweg de tijd niet voor met een klas vol andere leerlingen.
Op een gegeven moment werd zijn gedrag zo extreem dat er een externe organisatie ingeschakeld werd om hem een op een begeleiding te geven. Dit maakte het alleen maar erger, waardoor hij uiteindelijk thuis kwam te zitten.
Het was voor de veiligheid van de leerkrachten en de kinderen niet verstandig om Logan nog naar school te laten gaan. En dan hadden we het over een kind van 4 jaar.
Er was nog maar een oplossing en dat was een ‘hulpverleningsklasje’ in een nabijgelegen stad. Het duurde even voordat hij daar terecht kon. Ook daar vertoonde hij extreem gedrag en nu, bijna een jaar later, heeft hij dat soms nog al is het in mindere mate.
In dit hulpverleningsklasje heeft Logan flink wat begeleiding gehad, veel observaties en diverse onderzoeken. Hieruit is gebleken dat hij een disharmonisch intelligentieprofiel heeft.
Om het even in Jip en Janneke taal uit te leggen, zijn performale IQ (ruimtelijk inzicht, motoriek e.d.) is met 98 gemiddeld, maar zijn verbale IQ is 132. Bij iedereen zit er wel een klein verschil in, maar dit verschil is zo groot dat dit tot grote frustraties leidt bij Logan.
Je kan het vergelijken met de muur schilderen. Jij hebt in je hoofd dat jij in horizontale bewegingen de muur gaat schilderen, maar je armen doen het alleen in verticale bewegingen. Wat er in je hoofd zit komt er dus anders uit. Ik kan mij goed voorstellen dat je daar enorm gefrustreerd van raakt!
Nu is de hulpverlening bijna afgerond op school en hij mag per 1 oktober over naar speciaal onderwijs, omdat zijn gedrag wel een dingetje blijft. Hier is sinds kort externe therapie voor gestart en wordt er eindelijk naar mijn vermoeden geluisterd over een hechtingsstoornis. Of dat daadwerkelijk zo is zal moeten blijken.
Zijn motoriek gaat met sprongen vooruit en zijn interesse in geschiedenis (vooral alles over Egypte), biologie en de natuur blijft zich verdiepen.
Wat dat kleine mannetje je al kan vertellen over die onderwerpen is meer dan de meeste volwassenen weten. En ik kick daar enorm op, want daar liggen ook mijn interesses, en blijf hem daarin begeleiden en uitdagen door met hem naar tentoonstellingen en bezienswaardigheden te gaan.
Sinds de meivakantie krijgt hij al stof van groep 3 omdat hij zich anders verveeld. Ik ben benieuwd hoe het in de toekomst zal gaan. Maar een ding weet ik zeker. Ik was, ben en blijf enorm trots op mijn kleine ventje en ik voel mij zeker heel speciaal dat bij ons thuis de enige plek is waar hij nooit extreem gedrag heeft vertoont en het daarmee voor hem een veilige plek is.
Geef een reactie