Angelique: Over gênant gesproken

Ik heb even getwijfeld of ik hier wel over zou schrijven, maar na de informatie die ik heb gekregen schijnen heel veel mensen hier last van te hebben. En mocht je het nog niet hebben meegemaakt, dan is de kans groot dat het nog wel een keer zal gebeuren.

Iedereen die mij kent weet dat ik mij niet snel schaam. Zo was ik bijvoorbeeld vroeger degene die de condooms voor vriendinnetjes haalde in de winkel omdat zij dat gênant vonden. Ik heb totaal geen moeite met dat soort dingen. Het is iets heel natuurlijks denk ik dan maar. Tot ik vorige week toch echt even mijzelf moest toespreken en ik zelfs niet helemaal eerlijk was…

Ongeveer twee weken geleden kwam Logan ’s avonds huilend beneden. Hij kon niet slapen, hij had zo’n enorme jeuk aan zijn achterste. Ik heb even gekeken, maar zag verder geen roodheid of iets dergelijks. Dus voor het idee had ik er wat zalf op gesmeerd. Uiteraard daarna goed mijn handen gewassen, dacht ik.

Vorige week zondag lag ik met Jonah op de bank, the voice of Holland terugkijken, toen ik zelf ook ineens jeuk kreeg. Ik probeerde het in eerste instantie te negeren, iets in de trant van mind over body, maar helaas ging die vlieger niet op. Het kriebelde waar het, letterlijk, niet gaan kon. Dan maar even naar de wc. Tot mijn grote schrik zaten er wat verstekelingetjes aan het toiletpapier! Vol walging ging ik het papiertje bestuderen. Kleine witte wormpjes van nog geen centimeter lang die vrij rap in elkaar kropen. Gatver!

Google is op zo’n moment mijn beste vriend en al snel zag ik hoeveel soorten wormen er in je darmen kunnen zitten. Bizar… Maar ‘gelukkig’ waren het bij mij aarsmaden, een onschuldige soort. Alleen wel erg vervelend. Ik las dat je hier makkelijk vanaf kon komen door een medicijn bij de huisarts te halen, dus ik moest nog even tot de volgende dag wachten. Ondertussen las ik verder. Ontzettend veel kinderen (en blijkbaar ook ik als volwassene) krijgen dit eens of meerdere keren in hun leven. Ze hebben jeuk, krabben, wassen hun handen niet en raken weer iets anders aan. Dan komt er een ander kindje die dat voorwerp aanraakt, niet wetende dat de voor het oog onzichtbare eitjes daar zitten, en als dat kindje dan met zijn vingers in zijn mond zit is het al gebeurd.

Oké, even terugspoelen… “de besmetting met aarsmaden gaat altijd via het inslikken van de eitjes”. Dat wekte toch wel enig kokhalsreflex op! Per direct ben ik alles gaan soppen, wassen, douchen etc. En het rottige is, is dat je dus absoluut niet mag krabben en meestal is de jeuk ’s nachts het ergste.

De volgende ochtend ging ik vroeg naar de huisarts. En daar kwam het gênante moment. “Ehm… hebben jullie ook mebendazol”, vroeg ik de apotheker. “Jazeker, voor wormpjes”. Snel keek ik om mij heen of iemand dat gehoord had. Gelukkig zaten de andere patiënten een stuk verderop. “Voor 1 kind?”, vroeg de apotheker. Hey, dat was mijn redding! “Nee voor drie”, antwoorde ik. Letterlijk gezien niet gelogen, want ik zei niet voor drie kinderen. Maar goed, thuis direct een pilletje ingenomen, die trouwens erg lekker smaakt. Nog een pil voor Logan en eentje voor Jonah omdat zij ook begon te klagen over jeuk en nu zijn we een week verder. Het pilletje hielp vrij snel, maar voor de zekerheid moeten wij er over 1 week weer een nemen. En hopelijk zijn de ongewenste passagiers dan voorgoed verdwenen!