Angelique: Overspannen, en nu?
Nog nooit in mijn leven ben ik zo vaak ziek geweest als in de eerste helft van dit jaar. Verkoudheid na verkoudheid, ontsteking na ontsteking. Ik werd er gek van! Een paar weken geleden kwam dan eindelijk de reden naar boven. Ik was overspannen en achteraf had ik het aan kunnen zien komen…
In een eerdere blog heb ik al eens verteld dat Dewi een jaar geleden ineens begon te spoken ’s nachts. Nu kunnen de meeste mensen een aantal nachten wel opvangen, maar als dat ongeveer een haf jaar duurt dan breekt je dat echt op. Uiteindelijk konden wij dat patroon doorbreken, maar de schade die dan eigenlijk al gedaan is vervaagt niet zomaar. In principe niets om je zorgen over te maken, tenzij er ook op andere gebieden teveel druk komt te liggen. En dat laatste was helaas bij mij het geval.
Toen Dewi eindelijk weer, soort van, doorsliep kon ik weer meer rust pakken. Althans dat had ik gehoopt. Ik ben iemand die niet graag stil zit en daar eigenlijk ook de tijd en ruimte niet voor vrijmaakt. Ik werk normaal 24 uur per week, maar in het begin van dit jaar werkte ik heel veel over. Soms wel 10 uur per week. Daarnaast ben ik aan een studie begonnen in maart, wat ook de nodige inspanning vraagt. Dus dan heb je en een slaapachterstand, want ik ben wel degelijk van mening dat zoiets bestaat, en behoorlijk wat druk op je werk. Is op zich ook nog te behappen als verder alles goed gaat.
Uiteraard was ik er zelf bij en pakte ik teveel werk op, terwijl ik ook nee had kunnen zeggen. Maar door over te werken kreeg ik wel de mogelijkheid om alle schoolvakanties vrij te nemen. Dan zou je nog kunnen denken, je hebt toch ook buitenschoolse opvang of iets dergelijks? Dat klopt. En normaal gesproken is dat een prima oplossing. Maar met Logan zijn gedrag is dat nu helaas niet mogelijk en ik wil er ook gewoon graag zijn voor mijn kinderen.
Met Logan ging het een tijdje niet lekker op school. Zelfs in die mate dat hij wellicht vast zou lopen op speciaal onderwijs. Gelukkig heeft hij een hele goede school en waren zij niet van plan hem zomaar te laten vallen. Er is veel gesproken en nagedacht en zij hebben toen een plan op maat voor hem gemaakt. Nu zijn we een paar maanden verder en het plan begint zijn vruchten af te werpen. Hoe trots kan je zijn op je kleine mannetje!
Maar Logan heeft een moeilijke periode doorlopen. Hij kreeg erg veel stress, doordat ze aan het onderzoeken waren of hij weer contact zou moeten krijgen met zijn vader, en dit uitte zich door extreme buien. Die waren echt heel heftig! Ik denk dat dat eigenlijk voor mij de druppel is geweest achteraf bekeken, maar wat kan je doen? Je moet gewoon doorgaan. Dat was in ieder geval mijn gedachte.
Gelukkig was er iemand die dit doorhad en zij heeft toen ingegrepen waardoor het onderzoek werd beëindigd. Vanaf dat moment namen Logans buien af en was zijn gedrag weer te behappen thuis. Maar de emmer was bij mij echt vol. Zeker nadat ik te horen kreeg dat die onderzoekers vonden dat hij toch weer contact moest krijgen met zijn vader, met de mededeling dat zijn gedrag dan weer heftiger zou worden. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben absoluut voor contact met beide ouders, maar in dit geval is het gewoon nu niet verstandig. Zowel voor Jonah als Logan niet.
Toen scheurde de emmer open. Sinds de heftigere buien van Logan had ik al af en toe paniekaanvallen, maar deze werden nu heviger. Daarnaast kreeg ik last van hartoverslagingen (iets anders dan hartkloppingen), gemiddeld 2 per minuut. Mijn borstkas deed er gewoon pijn van. Op advies van de huisarts heb ik mij ziek gemeld en ik kreeg het advies om vooral dingen te gaan doen die ik leuk vond. Dat was ook wel raar, want je bent ‘ziek’ en dan moet je leuke dingen gaan doen.
Gelukkig was mijn leidinggevende erg begripvol. Ik kreeg een coach aangewezen via het werk, die mij onder andere supplementen had aangeraden waar ik weer beter van kon slapen en minder stress van zou ervaren. Nu, 3 weken na mijn ziekmelding, gaat het al iets beter. Mijn hartoverslagingen beperken zich tot sporadische stressmomenten, dus dat is al een hele vooruitgang. Ik slaap iets beter, pieker minder, maar ben wel nog steeds zo moe dat ik ook ’s middags moet gaan liggen. De coach heeft mij geadviseerd om meer tijd voor mijzelf te creëren, al had hij daar 1, 2,3 ook niet een antwoord op hoe ik dat voor elkaar kon krijgen met mijn drukke schema. Dus daar moet ik nog over na gaan denken hoe dat in te passen. En het belangrijkste, ik moet leren loslaten en dat vind ik wel heel erg moeilijk.
Zijn jullie ook wel eens overspannen geweest en hoe zijn jullie daar dan weer uit gekomen?
Geef een reactie