Angelique: Van overspannenheid naar een burn out
Een half jaar geleden heb ik een blog geschreven over de situatie waarin ik mij toen bevond. Ik had mij net ziek gemeld van mijn werk met overspannenheidsklachten en dacht dat ik er na mijn vakantie die zomer wel weer zou zijn. Poeh, dat had ik even mis…
Toen ik eenmaal al mijn taken over had gedragen, want ja ik wilde natuurlijk wel alles netjes (lees perfect) afronden op mijn werk, en de rust van de zomervakantie zonder alle verplichtingen kwam stortte ik eigenlijk helemaal in. De vermoeidheid sloeg toe en mijn piekeren bereikte een hoogtepunt, waar het eerder leek af te nemen.
Mijn hoofd stond letterlijk dag en nacht aan. Zodra ik wakker werd ’s nachts raasden alle gedachten door mijn hoofd. Het werd zelfs zo erg dat ik er niet van kon functioneren, al die gedachten die maar niet wilden stoppen. Dan maar naar de huisarts voor medicatie. Ik kreeg de keuze uit twee soorten. Bij de ene mocht ik geen auto meer rijden en bij de ander kwam gewichtstoename zeer vaak voor.
Niet autorijden is voor mij geen optie doordat ik Logan iedere dag van school moet halen 15 kilometer verderop, dus dan maar het risico op gewichtstoename. Gelukkig hielpen deze medicijnen goed en qua gewichtstoename valt het mee denk ik. Als ik niet op de weegschaal ga staan hoef ik er ook niet over na te denken of er wat bij is gekomen.
Maar goed, met wat medicatie was ik er nog lang niet. Ik had gesprekken met zowel een werkcoach van mijn werk, die gespecialiseerd is in de balans tussen werk en privé, en de praktijkondersteuner van de huisarts. De werkcoach stelde op een gegeven moment dat ik niet overspannen was, maar een burn out had. Het was wel fijn om dat te horen, want ik kreeg hierdoor ook het gevoel dat ik mij niet aanstelde en dat het gewoon echt allemaal heftig en vermoeiend was.
Met de praktijkondersteuner besprak ik alle persoonlijke zaken waar ik mee zat en zij spiegelde mij door diverse praktische methodes toe te passen, zoals de roos van Leary en het KOP-model. Dit gaf mij meer inzichten in mijzelf en ik kwam weer bij het punt dat ik meer om mezelf moet gaan denken, egoïstischer worden. Dit heb ik al vaker te horen gekregen, alleen blijft dit voor mij een lastig iets. Ook bleek dat ik best wel veel angsten heb, die 9 van de 10 keer ongegrond zijn. En het doemdenken heeft daar ook direct mee te maken.
Ook wil ik gaan werken aan (deels) onverwerkte gebeurtenissen en emoties die blijkbaar toch meer impact hebben gehad dan ik in eerste instantie dacht en hierdoor leren in contact te komen met mijn eigen emoties. Een pittig reisje dus nog, maar het zal het zeker waard zijn.
In de kerstvakantie ben ik bezig geweest met een gratis online werkboek wat gaat over wat je nu echt wilt in je leven en hoe je dat dan daadwerkelijk kan realiseren. Ik ben nog maar bij de tweede les, maar het heeft mij wel al wat nieuwe inzichten gegeven. En als ik het boek uit heb wil ik mijn doelen gaan concretiseren.
Kortom, ik heb een lange weg afgelegd, maar ik moet ook nog een lange weg gaan voordat ik echt mezelf kan zijn. Ondertussen ben ik weer bezig met re-integreren en ook daar wil ik aanpassingen doen, zodat ik nooit meer in deze situatie zal komen. Heb jij wel eens een burn out gehad en hoe is jouw herstel verlopen? En zijn er nog tips voor mij?
Geef een reactie