Jelske: De eerste driftbui

Ik doe de deur achter mij dicht en trek mijn jas uit. Je dartelt om mij en de boodschappen heen. Dan hoor ik geritsel achter me en zie jouw handjes verdwijnen in de tas. Trots haal je de druiven eruit en maakt het doosje open. Je mini-vingertjes krijgen net 1 druif te pakken en vlug verdwijnt deze in jouw mond. Twinkelende ogen vertellen mij dat hij lekker smaakt.

Samen doen we jouw jas uit en je stapt wat heen en weer. Dan vraag ik of je mee de kamer in gaat. Je schud nee. Ik pak de twee tassen vast en vraag nog een keer of je mee gaat. Je kijkt mij vastbesloten aan en zet steeds een stapje achteruit richting de voordeur. Jouw rug duw je tegen de deur en je laat je langzaam naar beneden zakken, totdat je met je knieën opgetrokken op de grond zit.

Je buigt je hoofd naar beneden. Na een tijdje kijk je even of ik er nog sta, dan kijk je weer vlug naar de grond. Ik besluit om de boodschappen mee naar de keuken te nemen en zeg tegen je dat ik de boodschappen ga wegzetten. Je geeft geek kik.

In de keuken aangekomen hoor ik niets. Zachtjes loop ik terug en spiek voorzichtig door de deur. Je was opgestaan om richting de kamerdeur te lopen. Je zet een paar stappen, totdat je mij ziet… Binnen een paar seconden zit je weer met je rug tegen de voordeur, met opnieuw de opgetrokken knietjes. Wat ben je leuk! En overduidelijk op zoek naar jouw eigen ik, jouw grenzen, jouw kunnen; jouw autonomie.

Wanneer we in de woonkamer de rest van de druiven eten, heb je er plotseling genoeg van en vliegt het bakje met de druiven door de woonkamer. Je grinnikt. In gedachten smelt ik van liefde, maar ik kan dit niet laten gebeuren. Dus ik zeg dat we het bakje laten staan en kijk waarschuwend. Je gooit nog een keer, ik herhaal wat ik zei en vervolgens laat  jij opnieuw met veel plezier jouw gooitalenten zien. Dan moet ik mijn aanpak wijzigen en haal je uit jouw stoel.

Dit was in jouw ogen niet de bedoeling en met veel drama gooi jij jouw heerlijk kleine peuterlichaam op de grond en spartelt alle kanten op. Dan probeer ik terug te denken, hoe ik dit met jouw zus deed. Na een minuutje kom ik bij je zitten en wil je vastpakken. Je begint nog harder te schreeuwen, kijkt boos en duwt me weg. Zo probeer ik een aantal dingen uit, je wil helemaal niets. Geen knuffels, geen aanrakingen, zelfs geen liefdevolle blik kun jij op dit moment waarderen. Dan zet ik een rustig muziekje op en ga op 1 meter afstand van je zitten. Je voelt dat ik er ben en jij naar mij toe kan komen als je mij nodig hebt. Ik wacht, tot jij er klaar voor bent.