Jelske: Gevoel leren herkennen

Je loopt trots achter je winkelwagentje aan. Je kijkt om je heen, pakt de paprika en zoekt mijn bevestigende ogen. Dan drop je deze iets wat onhandig in je wagentje. Je loopt naar de bananen en daar staat een oudere man. Deze meneer vraagt vriendelijk of je een banaan wil. Je komt tegen mij aan staan en zegt niets. Dan zegt meneer: “ Ben jij je tong verloren ofzo?” Mijn dochter draait haar rug naar hem toe. “Je kan gewoon met mij praten hoor.” Dan zeg ik dat het aardig is dat hij zijn hulp aanbiedt, maar mijn dochter niet met vreemde mensen hoeft te praten als ze zich hier ongemakkelijk bij voelt. Een beetje knorrig loopt deze meneer verder.

Je verzamelt je moed, kijkt nogmaals waar die man naar toe gaat en pakt de bananen. Met opgeheven hoofd, loop je iets wat trots verder tot bij de surimi. Je bent dol op surimi en wil deze pakken. Met je 2,5 jaar ben je hier nog wat te klein voor. Je armen rijken tot halverwege. Je kijkt om je heen, en ziet mij niet staan. Natuurlijk houd ik je nauw in de gaten vanuit een hoekje waar ik net over alle spullen heen naar je kan kijken. (klinkt uit zo’n tekenfilm, haha… zo’n figuur achter een wandelende plant…haha)

Nieuwsgierig kijk ik wat je gaat doen. Je kijkt om je heen, ziet iemand in blauwe bedrijfskleding en loopt er zelfverzekerd naar toe. “Wil u mij helpu, ik kan nie bij de suhimi?” Vol verbazing sta ik achter die plant, die geen plant is… te luisteren naar jouw beleefde vraag. Trots kijk ik verder. Zo te zien, loopt diegene met jou mee, om zich heen kijkend of hij een ouder zag. Ik knik toestemmend. Wanneer ze de surimi bemachtigd heeft, roept ze keihard door de winkel:”Mamaaaa!” Onzichtbaar probeer ik achter de schappen uit te stappen als ze vol trots bijna over mijn voeten heen walst met haar karretje.

Trots vertelt ze wat er was gebeurd. We lopen verder en als we alle boodschappen hebben, loopt ze naar de kassa. Ik hoef niets te doen. Ze wil alles zelf doen, zelfs de betaling. Ze haalt alles uit haar karretje en legt dit een voor een op de band. Iets wat hardhandig af en toe, maar ik wil haar eigenwaarde absoluut niet schaden, dus deze week neem ik de gebutste bananen en appels voor lief J Dan is de emmer yoghurt aan de beurt. Ook deze beland wat lomp op de band en omgekeerd. (wat ben ik blij dat deze niet openspatte…) Dan hoor ik voor mij: “De yoghurt staat verkeerd, jongedame.” Mijn dochtertje kijkt geschrokken naar die mevrouw en dan naar mij. “De yoghurt hoort andersom te staan”, klinkt het weer. Dan krimpt mijn dochter ineen en rent naar mij toe. Weg is haar trotse houding. Waarop ik aangeef dat onze yoghurt geen voorkeurshouding heeft en dat het niet uitmaakt voor ons hoe deze op de band staat. En dat ik vooral trots ben hoe mijn dochter boodschappen aan het doen is. “Ze moet toch ook leren hoe de dingen horen,” zegt de vrouw. “Nee hoor, antwoord ik. Ze mag zelf weten wat ze met haar boodschappen doet.” De vrouw kijkt een beetje boos, betaald en loopt weg. Helaas wilde mijn dochter haar boodschappen niet meer uitladen en niet meer betalen.

Wat ik vervelend vind in deze twee situaties is dat mijn dochter maar alles moet accepteren als 2,5 jarige. En dat niemand begrip heeft voor haar situatie. Vreemde mensen die ineens iets van je vinden, dat je iets fout doet en verlangen dat je doet wat zij willen. Het gaat om vreemde mensen?! Sociaal gewenst gedrag noemen ze dit. Je aanpassen aan anderen en je eigengevoel wegstoppen, want sociaal wenselijk gedrag is belangrijker dan je eigen onderbuik gevoel volgen. Wij hebben daarom besloten om haar vóór te leven dat ze haar gevoel mag volgen, zodat ze leert in welke situatie ze zich prettig voelt en in welke niet. In de hoop dat ze leert aanvoelen welke situatie (on)veilig is.