Help! Ze is uit haar ledikant gevallen…

Aukje heeft me flink laten schrikken afgelopen vrijdag! Gisteren benoemde ik het al, maar er gebeurde iets waarvan ik niet had verwacht dat het (nu al) bij ons zou gebeuren… Aukje is uit haar ledikant gevallen! Hoe kon dat nou gebeuren…?

Het begon als een normale dag

Afgelopen vrijdag was een normale vrijdag, net zoals alle anderen. Ik ben gewoon gaan werken terwijl Aukje op het kinderdagverblijf zat. Na het werk even poetsen, opruimen en koken en naar het kinderdagverblijf om Aukje op te halen. Na het eten in bad en lekker naar bed. Alles ging goed en het was gezellig. Ook het naar bed brengen verliep net zoals anders, gezellig en zonder problemen.

Na een leuke avond met vrienden wilden Maikel en ik naar bed gaan. Toen we boven kwamen hoorden we al wat gerommel uit Aukjes kamer. Ze wordt wel vaker wakker als wij boven komen, maar dan slaapt ze even later gewoon weer verder, niks vreemds dus. We poetsten onze tanden en ik hoorde haar nog steeds. Toen ik naar de slaapkamer liep, hoorde ik Aukje huilen, echt een huil dat er iets aan de hand was.

Krijsend wakker

Omdat Aukje eigenlijk nooit huilt ’s nachts, liep ik er meteen naartoe om te kijken wat er was. Ze had niet gespuugd en geen vieze luier, maar ze was wel lichtelijk overstuur. Ik haalde haar uit haar ledikant om te troosten. Ondertussen liepen we naar het raam om naar buiten te kijken en vertelde ik aan Aukje dat het nacht was, “kijk maar het is donker buiten, iedereen slaapt. Opa slaapt, oma slaapt, papa slaapt en mama gaat ook slapen. Aukje gaat ook nog even slapen en morgen gaan we weer spelen”. Eerder die week had ditzelfde zinnetje goed gewerkt, dus ik geef Aukje nog een dikke knuffel en ik leg haar terug in bed.

Zodra ik haar in haar ledikant legde begon ze weer te huilen, maar al heel snel veranderde het huilen in krijsen. Echt hysterisch krijsen, zoiets heb ik nog nooit gehoord. Alsof er iets ontzettend engs in haar bed zat. Ze reikte haar armpjes naar me uit en wilde naar me toe. Omdat Aukje op dit moment behoorlijk in haar “terrible two” fase zit en flink aan het uitproberen is wat ze wel en niet mag van ons, kon ik niet zo goed peilen of ze me aan het uitproberen was, of dat er echt iets aan de hand was. Dus twijfelachtig liep ik naar Maikel om te overleggen wat we zouden doen. Op het moment dat ik bij Maikel sta hoor ik Aukje tekeer gaan, vergelijkbaar met een dier dat je tegen zijn wil in opsluit in zijn kooi. Nog nooit heb ik zoiets engs gehoord, ik herkende mijn eigen kind niet op dat moment! Tegelijkertijd kreeg ik een eng gevoel en bedacht ik me dat ze zo tekeer ging, dat er weleens iets mis kon gaan… Ik dacht het nog niet en ik hoorde een klap…

En dan ligt je kindje naast haar bed

In twee seconden stond ik op Aukjes kamer en mijn vreselijke gevoel was juist… Aukje lag op de grond! Mijn meisje was gewoon uit haar ledikant gevallen! Nou het gevoel wat er dan door je heen gaat… Ik voelde me super schuldig dat ik weg was gelopen, je voelt je zo rot en ellendig op dat moment, ik kan het niet goed beschrijven. Gek genoeg was Aukje helemaal niet meer overstuur zodra ik haar vast had. Ze werd rustig en kwam tegen me aan liggen. Ik bekeek Aukje en er was gelukkig niks te zien. Toen bedacht ik me, dat er twee grote knuffelberen aan het voeteneinde van Aukjes ledikant staan. Waarschijnlijk heeft Aukje over haar ledikant heen gehangen omdat ze naar mij wilde. Het voeteneinde van het bed staat richting de deur, dus waarschijnlijk heeft ze voorover geleund en is ze zo voorover uit haar ledikant gevallen. De beren hebben in dat geval, haar val gebroken en dat verklaart dat er niks aan Aukje te zien was en dat ze ook niet hard huilde van de pijn. De manier waarop ik haar op de grond vond, past ook bij deze gedachte. Een geluk bij een ongeluk dus!

Terug in haar ledikant

Meteen begon ze weer met protesteren. Maikel zei een paar keer dat ze echt moest slapen, maar daar reageerde ze niet op. Toen zei ik dat we zelf maar gewoon moesten gaan liggen “slapen”. Dat werkte. Na een korte minuut was ze stil en snikte ze alleen nog wat na. Ze zat nog wel rechtop in haar ledikant. Na een paar minuten snikken was het stil. Voorzichtig keek ik af en toe, maar ze bleef rechtop voor zich uit zitten staren. Ik denk dat ze wel bijna een uur rechtop is blijven zitten. Uiteindelijk ging ze dan toch liggen en viel ze in slaap, gelukkig! Ik kon ook gaan slapen.

De volgende ochtend werd Aukje gewoon vrolijk wakker en was er niks meer te merken van wat er ’s nachts allemaal was gebeurd! Gelukkig maar! Maar ik wist voor mezelf, tijd voor actie! (morgen lees je wat voor actie…)

Is jouw kind wel eens uit zijn/haar ledikant gevallen?