Van de ene op de andere dag van de speen af

“Mama, piepie nou?” Twee grote ogen kijken me een beetje verdrietig aan. Emmi had ’s ochtends haar speentjes mee naar beneden genomen en toen het tijd was voor het middagdutje waren die dingen nergens meer te vinden. Er zat dus niks anders op, dan maar naar bed zonder speen…

Emmi was dol op haar speen. Ze mocht hem van ons alleen pakken in bed, want als het aan haar lag dan liep ze er de hele dag mee rond. We hadden haar aangeleerd dat de speentjes in haar bed zouden blijven liggen en dat ging hartstikke goed. Toen ik laatst op het consultatiebureau de vraag kreeg of ze nog een speen had zei ik zelf al dat ze die in bed nog wel gebruikt, maar dat het op de planning stond om ermee te stoppen. ik had alleen niet verwacht dat dat moment al zo snel zou komen.

Net als bij Aukje, drie jaar geleden, vond ik het nu eigenlijk ook een beetje zielig om de speen af te pakken. Het staat zo schattig en ze gebruikten hem beiden alleen in bed. Ik stelde het moment dus een beetje uit en vond het eerlijk gezegd ook wel prima (en makkelijk) zo. Maar afgelopen weekend waren de speentjes dus kwijt. Emmi was al helemaal klaar om te gaan slapen en na een korte zoektocht over de bovenverdieping besloot ik om het gewoon eens te proberen. Ik vroeg aan Emmi of ze wilde slapen zonder speen, en ze stemde ermee in!

Wonder boven wonder viel Emmi zonder te mopperen, bijna meteen in slaap. Wauw! Dit ging boven verwachting goed. En hoewel het niet gepland was, wist ik dat ik nu het beste door kon pakken. Ik besloot om de verloren spenen te gaan zoeken en ze weg te leggen, voordat Emmi ze zou vinden. Het duurde even maar uiteindelijk vond ik ze. Ik legde ze weg op een plekje waar Emmi ze niet zou vinden en hoopte van harte dat ik ze over een week helemaal weg zou kunnen doen.

Na een uurtje werd Emmi huilend wakker. “Piepie nou?” Ze miste haar speen (die noemen wij fiep, vandaar dat Emmi hem Piepie noemt). Na een hele dikke knuffel en wat afleiding was het verdriet gelukkig weer over. Maar ik was natuurlijk wel ontzettend benieuwd naar de avond die volgde.

Die avond legde ik Emmi in bed en ze vroeg aan me waar haar speen was. Ik zei dat die nog steeds kwijt was en dat wist ze nog wel. Ze speelde (net zoals altijd) nog een uur in bed met haar boekjes en knuffels en viel uiteindelijk in slaap. Hoewel ik een beetje bang was voor de nacht sliep ze gewoon door en werd ze de volgende ochtend zelfs later wakker dan normaal. Wauw! Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht.

De volgende dag was meteen een goede test, ze zou in de middag bij mijn ouders slapen en ’s avonds door mijn ouders hier in bed worden gelegd. Ik was benieuwd of het ook bij opa en oma goed zou gaan. En hoewel ze er nog wel even kort naar heeft gevraagd, leek ze het wel prima te vinden dat de speen er niet meer was. Ze heeft er niet om hoeven huilen en is alle keren gewoon rustig in slaap gevallen. Jeej!

Inmiddels zijn we alweer een paar dagen verder en het gaat nog steeds goed! Hoewel ik het ergens ook wel een beetje zielig vind, ze was zo schattig met haar speentje, ben ik toch ontzettend blij dat we gebruik hebben gemaakt van dit moment. Ze moet het toch een keer afleren en nu kwam het toevallig zo uit. En het ging echt zonder problemen dus ik ben blij dat we het zo hebben gedaan!

Hebben jouw kinderen een speen gehad? En op welke leeftijd en hoe heb je dat weer afgeleerd?