Help, mijn kind is bang voor de tandarts…

Afgelopen maandag was het weer zover, tijd voor onze tweejaarlijkse controle bij de tandarts. En na de flop van Aukjes eerste bezoek een half jaar geleden, stapten we nu vol goede moed bij de tandarts naar binnen. Maar dit keer was het nog erger dan de eerste keer…

Een half jaar geleden gebeurde er waar ik toen al voor vreesde, Aukje wilde niet dat de tandarts naar haar tanden zou kijken. We drongen niet aan en de tandarts adviseerde ons om voor het volgende bezoek Aukje goed voor te bereiden. Zodoende kijken we dus al weken naar Aukjes tandjes, zonder problemen. Zodra we erom vragen dan doet Aukje haar mond open en mogen we kijken. Ongeveer een week voor onze afspraak begon ik Aukje al wat voor te bereiden door te vertellen dat we naar de tandarts zouden gaan en dat hij dan graag tandjes wil tellen. Bij papa, mama en bij Aukje, maar al vanaf de eerst keer dat we het vertelden zei Aukje heel hard “nee!”.

Toen we afgelopen maandag allemaal met een fris bekkie plaatsnamen in de wachtkamer, was Aukje al wat wantrouwend en zodra we bij de tandarts mochten komen kroop ze veilig bij papa op schoot. Ondertussen ging ik in de stoel liggen. Maikel en Aukje kwamen bij ons staan zodat ze goed konden zien wat er gebeurde (vrij weinig trouwens want mijn gebit was helemaal in orde 🙂 ) Nou hebben Maikel en ik beiden geen schrik voor de tandarts en we hebben allebei ook een goed gebit, dus na enkele minuten mocht ik de stoel alweer verlaten. Volgens de tandarts was het slim om Aukje nu als tweede te laten gaan…

Aukje dacht daar echter anders over, ze wilde niet. En geloof mij, we hebben echt alles geprobeerd. Samen in de stoel, samen staan, samen op een gewone stoel maar de tandarts mocht gewoon niet bij Aukje in de buurt komen. Zo vreemd, aangezien ze nog geen reden heeft om bang voor de tandarts te zijn. En dan sta je dus in tweestrijd, want wat is het beste? Haar toch dwingen en dan misschien juist een trauma voor de tandarts op laten lopen. Of weer toegeven en het risico lopen dat ze dan voortaan elke keer denkt dat ze er wel onderuit kan komen door drama te scheppen?

We hebben, op aanraden van de tandarts, toch doorgezet en als het vijf minuten langer had geduurd dan was ik met Aukje mee gaan huilen. Vreselijk vond ik het. Maar de tandarts was super lief en super snel, en Aukje werd al wat rustiger toen hij eenmaal bezig was, dus hopelijk zag ze zelf ook in dat alle drama voor niks was… Even een half jaar rust en dan zien we wel weer verder…

Wat zou jij doen in dit geval?

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?