Aukjes eerste zwemles

De eerste zwemles

“Mama wanneer mag ik gaan zwemmen?” Aukje had ontzettend veel zin in de zwemles, haar tas stond al weken klaar en gisteren was het dan eindelijk zover. Maar vond ze het na de eerste les nog steeds zo leuk?

Afgelopen dinsdag mocht Aukje voor de eerste keer naar zwemles. Ze keek er al weken naar uit en tijdens de rit naar het zwembad kon ze ook niet stoppen met vertellen hoeveel zin ze er in had. We kwamen op tijd aan bij het zwembad, zochten een parkeerplaats uit en gingen naar binnen. Eerst nog even plassen en op naar de kleedkamers.

We kwamen in een nogal volle kleedkamer binnen. Gelukkig was er nog een plekje vrij en Aukje trok haar kleren uit en haar zwempakje, dat we van het zwembad hadden gekregen, aan. Ze was helemaal trots dat het dan eindelijk zover was. Armbandje om en natuurlijk even op de foto voor papa.

We mochten naar binnen en de juf zag meteen dat Aukje voor het eerst kwam. Even een voorstellen en hup, het water in. Met een trots snoetje ging Aukje naast de andere kindjes zitten. Toen de juf zei dat ze de foam letters naar de overkant van het zwembad mochten brengen, deed ze enthousiast mee en er “zwom” een heel blij en trots meisje naar de overkant.

Toen was het tijd om te vertrekken. Bij de zwemles mogen ouders namelijk alleen de eerste en laatste paar minuten erbij zijn. We zwaaiden even naar elkaar en ik vertrok naar de sportruimte ernaast. Gelukkig had ik zelf afleiding, want ik ken Aukje langer dan vandaag…

Het sporten was klaar en ik mocht weer naar binnen bij de zwemles. Meteen zag ik Aukjes verdrietige snoetje. Dikke tranen en ze stak haar armen naar me uit. Arm moppie. Ik ging aan de kant zitten en probeerde haar stil wat aan te moedigen. Duim omhoog, lachen en zachtjes fluisteren dat ze het super goed deed. Zo sneu om je lieve meisje huilend in het water te zien.

Gelukkig deed ze nog goed mee met de laatste opdrachten van de les. Nog een enkele keer stak ze haar armen naar me uit maar ik negeerde het, hoe moeilijk ook. Ik bleef haar aanmoedigen en zag langzaamaan haar snoetje wat opklaren. Eindelijk was de les klaar. Aukje kwam snel naar me toe en barstte in snikken uit, arm kind.

Ik nam haar snel mee naar de kleedkamer en gaf haar een ontzettend dikke knuffel. Ze wilde nog niets vertellen. Eenmaal aangekleed liepen we samen naar de auto. Nog steeds moest ze enorm snikken, zo zielig. Ik vroeg haar of de juf lief was en dat was gelukkig zo. “Heel lief”. Fijn. Na wat doorvragen vertelde ze dat de les leuk was, dat ze goed had geluisterd en dat de andere kinderen boefjes waren en soms vals speelden met de opdrachten (hihi). Inmiddels waren we thuis aangekomen. Aukje moest nog een paar keer diep zuchten om de laatste tranen weg te slikken, zo sneu. Ik vroeg waarom ze zo moest huilen. Ze zei dat ze mij zo miste toen ik wegging.

Aukje vindt nieuwe dingen altijd ontzettend spannend. En ook al had ze super veel zin in de zwemles, het was wel nieuw. Nieuwe kindjes, nieuwe juf, nieuwe omgeving en dat allemaal zonder een vertrouwd gezicht erbij. Ik snap ook wel dat dat spannend is. Toen Aukje voor het eerst naar school ging, heeft het maanden geduurd voordat ze gewend was en ze ’s ochtends niet meer hoefde te huilen. Natuurlijk is ze nu een jaar ouder, maar nieuwe dingen blijven spannend.

Aukje mag lekker even een paar dagen bijkomen en dinsdag vertrekken we weer samen naar de zwemles. Vol goede moed en hopelijk zie ik dan al een vrolijker snoetje als ik terug kom.

Vond jouw kindje de eerste zwemles ook zo spannend?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.