Een glimlach kost niks, of toch wel?

Vriendelijk lach ik naar haar, maar haar gezicht blijft onveranderd. Zou ze verlegen zijn of juist arrogant? Of is het gewoon ongemakkelijk?

Elke dinsdag ga ik met Aukje naar zwemles en elke week staan dezelfde ouders daar. Met de meeste ouders maak ik wel even een kort praatje, we vragen aan elkaar hoe het gaat, wanneer de kids mogen afzwemmen en meer van dat soort small talk. Natuurlijk praat ik niet altijd met iedereen, maar een praatje of op zijn minst een glimlach zit er elke week wel in.

Toen ik vorige week weer bij het zwembad stond, kwam er een andere moeder aanlopen. Ik lachte naar haar, maar ik kreeg geen lach terug. Ik vind dit een beetje dezelfde categorie als gedag zeggen in een wachtkamer bijvoorbeeld, het moet natuurlijk niet, maar is wel heel beleefd en vriendelijk als je het wel doet. Zeker als de een het wel doet, dan lach je eigenlijk automatisch terug toch?

Onderweg naar huis dacht ik er nog eens over na. Zou ze heel erg verlegen zijn? Mijn eerste gedachte was namelijk een soort van “teleurgesteld” dat ik geen lach terug kreeg, maar aan de andere kant handel je soms ook weleens anders dan je misschien zou willen, uit verlegenheid bijvoorbeeld.

Verlegen wend ik mijn hoofd af. Ik loop door en bedenk me op dat moment dat ik nu misschien wel heel arrogant overkom, maar dat is absoluut niet de bedoeling. Het is alleen al te laat om het nog te veranderen en voor de zoveelste keer bedenk ik me dat ik dat toch echt eens moet afleren.

Een week later heb ik weer oogcontact terwijl ik ergens voorbij loop. Dit keer herinner ik me mijn eigen voornemen en ik lach. Vervolgens krijg ik een enorme, flirtende glimlach terug. Shit, dit was niet de bedoeling. Dadelijk denkt hij nog dat ik met hem aan het flirten ben. Alsnog draai ik verlegen mijn hoofd om en loop snel door. Jeetje wat is het lastig zeg, om gewoon beleefd te zijn zonder bijbedoelingen.

Een glimlach kost misschien niks, behalve dan misschien veel moeite, voor sommigen. Omdat iemand verlegen is, onzeker of om wat voor reden dan ook. Maar ik neem me voor om de volgende keer juist extra vriendelijk terug te lachen en hopelijk neemt het dan een stukje onzekerheid weg. Al is het maar bij mezelf…