En toen zei ik mijn baan op…

“Juf, ga je dan met pensioen?” Stiekem moest ik wel lachen toen een leerling dit aan me vroeg. “Nee, ik ga niet met pensioen maar ik ga wel weg.” Er klonk een luid protest uit de klas maar mijn besluit stond vast. Volgende maand ben ik geen juf meer…

Twee jaar geleden begon het. Het gevoel dat er iets niet goed zat. Stond ik te lang in groep 3? Moest ik een keer van school veranderen? Of was ik “gewoon” het onderwijs beu? Ik wist het niet en gaf aan mijn directie aan dat ik wel eens naar een andere groep wilde. Het jaar daarop wisselde ik van groep en mijn werkplezier was weer terug. Tenminste, dat dacht ik. Ik was dat jaar namelijk ook zwanger en dus werkte ik maar een half schooljaar. Dit schooljaar begon ik weer met frisse moed. Wederom in groep 5 en ik had er zin in. Maar nog voor de kerst sloeg de twijfel weer toe. Wat was er toch aan de hand?

Toen ik tien jaar geleden afstudeerde, deed ik dat met de gedachte dat ik tot aan mijn pensioen voor de klas zou staan. Ik stond met hart en ziel voor de klas en was ook in de weekenden nog volop bezig met school. Maar de afgelopen jaren verloor het langzaam aan zijn glans, waardoor ik steeds minder plezier in mijn werk kreeg. Nou werk ik natuurlijk nog maar twee dagen, dus voor mijn gevoel kon ik niet meer de juf zijn die ik graag wilde zijn. Dat vind ik echt één van de nadelen van het parttime werken. Je wilt zoveel doen maar doordat je maar twee dagen werkt kan je niet alles doen zoals je het graag zou willen. En door alle vergaderingen en oudergesprekken heb je maar zo weinig tijd. En daardoor heb je altijd het gevoel dat je achter de feiten aanloopt.

Dan was er ook altijd het gevoel dat het niet goed genoeg was. De hele dag ben je bezig met bedenken wanneer je extra kan oefenen met leerling X, wat je extra kan doen om een andere leerling te helpen, hoe je die ene ruzie op kan lossen, wat je morgen voor die ene les nog kan doen en of je dadelijk nog tijd hebt om met de hele klas extra te oefenen met bijvoorbeeld de klokken, want dat vonden ze zo moeilijk. En zo heb je de hele dag een to do list in je hoofd, maar aan het einde van de dag is het nooit goed genoeg. Of je hebt iets niet afgekregen, een ouder is het ergens niet mee eens, of je hebt enorm geïnvesteerd op een bepaald vakgebied en alsnog zijn de resultaten enorm gekelderd, er is altijd wel iets waardoor je het gevoel hebt dat het niet goed is wat je hebt gedaan. En dat gevoel, het gevoel dat het nooit goed genoeg is, dat ging overheersen. De balans was weg, de druk van het moeten van bepaalde dingen groeide en de leuke momenten werden minder. En natuurlijk had en heb ik nog steeds momenten dat ik echt geniet van de kinderen, maar het weegt niet meer op tegen de ondankbaarheid, tegen het gevoel dat je het nooit goed genoeg kan doen.Tegen het gevoel dat je vijf dagen in tweee dagen moet proppen en wat je ook probeert, dat lukt niet.

Als je afstudeert dan heb je een bepaald beeld van de toekomst. Van de ideale juf die je graag wilt zijn. En als je merkt dat je niet meer de juf bent die je graag wilt zijn, dan is het tijd om iets anders te gaan doen. Want op deze manier blijven werken is niet alleen voor mezelf niet fijn, maar ook voor de kinderen uit de klas niet. Zij verdienen een juf die met volledige ziel en zaligheid voor de klas staat. En dat ben ik niet meer, hoe ontzettend jammer het ook is. Ik ben niet meer de juf die ik was en die ik graag wil zijn. Ik werk nog een paar weken en dan neem ik afscheid. Afscheid van de klas en afscheid van het onderwijs… En dan? Dan ga ik op zoek naar een nieuwe uitdaging…

Volg je mij al op Pinterest, Instagram,
Facebook, Twitter en Bloglovin?