Het is een fase, het is een fase, het is een fase…

“Mama bij?” Twee grote puppy ogen kijken me aan, bijna onmogelijk om tegenin te gaan maar toch doe ik het. Ik vertel haar dat ik boven blijf maar niet bij haar ga liggen. Ik geef een kus en loop de kamer uit, om in het daaropvolgende uur nog minstens vijf keer terug te moeten…

Zo makkelijk als het een paar weken geleden was om Emmi in bed te leggen, zo lastig is het nu. Emmi zit namelijk in een heerlijke uitprobeer fase, waarin ze de grenzen opzoekt en kijkt hoe lang ze tijd kan rekken voordat ze gaat slapen. Knuffels uit Aukjes kamer pikken, de verkleedkist overhoop halen, 12 boekjes in haar bed leggen, andere kleren aan proberen te trekken en niet te vergeten de billendoekjes uit de verpakking trekken. Tijd voor een andere aanpak, om sneller door deze fase heen te komen.

Ik kan me nog herinneren dat Aukje op deze leeftijd ook zo’n fase had, dat ze ’s avonds slecht ging slapen. We twijfelden toen of het middagslaapje eraf moest, maar daar vind ik het echt nog te vroeg voor. Emmi weet dondersgoed dat ze moet slapen, maar ze heeft gewoon geen zin. Eerst keken we alles vanaf beneden aan via de babyfoon, maar dan ging ze soms pas tegen 21.00 uur slapen. Dat vind ik echt te laat, zeker omdat ze op het moment ook elke nacht wel weer wakker wordt.

Daarom blijf ik nu sinds een paar dagen even boven, nadat we de meisjes in bed hebben gelegd. Ik wacht dan op de gang totdat ik hoor dat Emmi haar bed uit komt. Een blik is genoeg om haar weer terug haar bed in te jagen. Gisteren ben ik een half uurtje boven gebleven waarin ik haar vijf keer terug haar bed in heb gestuurd. Of nu ja, gestuurd, ik hoefde haar alleen maar aan te kijken en ze wist genoeg. Hopelijk hoef ik vandaag nog maar vier keer te kijken, morgen drie keer en gaat het over een paar dagen weer als “vanouds”. Ik hou je op de hoogte…