Is “dank je wel” teveel gevraagd?

thank-you-490606_960_720 [800x600]“Geef die mevrouw maar een hand” Het jongetje dat onderaan de roltrap stond keek me angstig aan. Moeder was al halverwege. Ik gaf het jongetje een hand en telde hardop tot drie. Toen stapten we samen op de roltrap. Eenmaal boven liep de moeder met haar kinderen de winkel in en ik bleef verbaasd achter, was “dank je wel” teveel gevraagd?

In de klas merk ik het ook. Zo af en toe vind ik het leuk om iets lekkers uit te delen, of een kleinigheidje aan het einde van het schooljaar bijvoorbeeld. Maar tegen de tijd dat je zeker al de helft van de klas gehad hebt, hoor je pas de eerste “dank je wel”. Op zich niet zo erg hoor, het zijn kinderen en die denken daar gewoon niet aan. En ik weet dat de meeste ouders het hun kinderen wel proberen aan te leren (“en wat zeg je dan?” haha) maar van die moeder bij de roltrap had ik het toch eigenlijk wel verwacht.

“Sorry” is ook al zoiets. Toen ik van de week op een terrasje zat liep er iemand een beetje lomp tegen mij aan. Ik draaide me om en zag dat het een kind was, wat het al minder erg maakte. Maar toen zag ik dat moeder erachter liep. Uhm, dat het kind zich geen houding weet te geven is nog tot daar aan toe, maar als je als moeder dat ziet dan zeg jij toch even sorry namens jouw kind? Of ben ik nou een zeikerd?

Zo kan ik eigenlijk nog wel meer voorbeelden bedenken, maar om er geen al te lange en zeurderige blog van te maken zal ik het hierbij laten 😉 Maare, ik weet wel dat ik nog harder mijn best ga doen om Aukje te leren om sorry en dank je wel te zeggen. En uiteraard begin ik door zelf het goede voorbeeld te geven…Liefs Charlotte

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.