Met een lach en een traan neem ik afscheid

Vandaag is het zover, de dag waar ik stiekem wel een beetje naar uit heb gekeken, maar nu het zover is ik het toch ook wel een beetje moeilijk heb. Mijn laatste dag op mijn werk, mijn laatste dag in groep 5, mijn laatste dag als juf…

“Vind je het niet raar?” Een vraag die ik veel heb gehoord de laatste weken. En eigenlijk vond ik het helemaal niet raar. Heel eerlijk gezegd, viel er echt een soort last van me af sinds ik aan heb gegeven te willen stoppen met werken als leerkracht. En toeval of niet, mijn lichamelijke klachten verdwenen ook als sneeuw voor de zon. Maar hoe dan ook, ik keek stiekem wel een beetje uit naar deze laatste werkdag. Zeker als je nagaat dat ik eind januari mijn baan al heb opgezegd, dan zijn het nog best veel weken om door te werken terwijl je weet dat je weggaat. En nu is het dus zover en vind ik het moeilijker dan ik dacht.

Vorige week had ik een afsluitend gesprekje met mijn directrice. Ik leverde mijn sleutel in en dat was toch wel een ding hoor. Ik had het totaal niet verwacht maar op dat moment kwam het wel even binnen. Na het gesprek reed ik naar huis en de hele rit heb ik tegen mijn tranen zitten vechten, zo stom. Ik heb deze beslissing heel weloverwogen genomen, ik heb er lang over nagedacht, veel over gepraat en uiteindelijke de beslissing genomen die op dit moment voor mij, mijn lijf en mijn hoofd het beste is. Ik ben er ook nog steeds van overtuigd dat dit een goede keuze is, maar dat maakt het niet minder moeilijk.

Toen ik vorige week door de kinderen werd verrast met een gezellig high tea kwam weer dat gezellige gevoel naar boven. De leuke kant van juf zijn, van een klas vol kinderen hebben die voelen alsof het “jouw kinderen” zijn. Ik kan me nog herinneren dat een leerkracht op de Pabo ooit tegen me heeft gezegd dat je moest waken voor het feit dat je de klas “jouw klas” ging noemen, maar zo voelt het nou eenmaal. Het zijn “mijn kinderen” en voor mijn gevoel laat ik ze toch wel een beetje in de steek, zo midden in het schooljaar. Maar ik weet dat dit gewoon beter is nu, voor mij, en daardoor ook voor de kinderen. En toch voelt het dubbel.

Vandaag neem ik echt afscheid, afscheid van de school waar ik tien jaar heb gewerkt. Afscheid van mijn klas en dat doe ik met een lach en met een traan. En dan ben ik officieel geen juf meer…

Volg je mij al op Pinterest, Instagram,
Facebook, Twitter en Bloglovin?