Schijt aan wat anderen vinden…?

“Schatje eigenlijk moet ik even foto’s gaan maken, kan jij niet even mee?” Natuurlijk wist ik het antwoord op mijn vraag al, maar ik was gewoon het moment voor mezelf aan het uitstellen. Want eerlijk is eerlijk, ik vind het gewoon nog steeds een enorm ding…

Vorige week mocht ik een ontzettend leuke campagne doen. Ik kreeg een gaaf setje kleding en was helemaal verliefd. Maar ja, ik kon met zo’n toffe look natuurlijk geen outfit foto’s op de slaapkamer maken, of in die rommelige tuin van ons. Nee, ik wilde de outfit echt goed op de foto zetten, in een leuke omgeving. Ik had bedacht dat het centrum van Brandevoort perfect was voor de shoot. Maar ja, dat zou betekenen dat ik dus, in mijn eentje, een fotoshoot met mezelf in Brandevoort zou gaan houden. En dat durf ik dus niet…

Ik heb er al eens eerder over geschreven, dat je het misschien niet snel aan me merkt maar dat ik ontzettend onzeker kan zijn. De laatste tijd gaat dat eigenlijk alweer wat beter, ik ben wat minder onzeker en kan het steeds vaker loslaten wat anderen van me denken. Maar zoals zoveel anderen, kan ik het niet helemaal loslaten. Zo zag ik laatst een gave plek voor een Instafoto, maar ik was alleen en moest voor de foto op de grond gaan liggen midden in het centrum van een dorpje hier dichtbij. Dat durf ik dan dus gewoon niet, bang voor de reacties van anderen of wat anderen dan wel niet zullen denken.

Als ik het nu zo opschrijf dan klinkt het eigenlijk een beetje stom, want boeiend wat anderen denken. Maar toch voelde het op dat moment niet zo. Ik durfde niet en vind dat achteraf eigenlijk wel een beetje jammer. Zo ging het ook afgelopen donderdag. Omdat ik zelf mijn eigen foto’s maak, zou ik dus met mijn camera en statief het centrum van Brandevoort in gaan, om vervolgens te poseren en zelf foto’s te maken. En ondanks dat Brandevoort geen heel druk centrum heeft, ligt die drempel voor mij toch nog te hoog.

Als er iemand met me mee zou gaan om de foto’s te maken, dan zou ik het nog steeds ongemakkelijk vinden maar wel al een stuk minder. Dan ben je in ieder geval nog met z’n tweeën. Maar zo in mijn eentje, dat durf ik dus niet. En daarom besloot ik maar om het bos in te gaan (lekker slim Char, in je minirok in je eentje in het bos ook…) maar daar was het lekker rustig en kon ik ongegeneerd poseren voor mijn eigen camera. En al deed ik het 100 keer over, niemand die daar iets van zou vinden, denken of uitspreken.

Toch baal ik er soms wel van, want ik vind het ook leuk om op andere plekken te fotograferen. Die drempel moet ik gewoon een keer over. Dus als je binnenkort hier een outfitpost voorbij ziet komen die gemaakt is in het centrum van Brandevoort, dan ben ik toch die drempel over gegaan. Ik hoop dat me dat binnenkort gaat lukken, maar misschien moet ik mezelf dan eerst wat extra moed indrinken 😉 (en iemand regelen die met me mee wil, zodat het wat minder awkward is). Wie weet binnenkort…