Waar komt die onzekerheid toch vandaan?

“Schat het zit goed!” Maikel trekt zijn jas aan. Hij is er duidelijk klaar voor, maar ik nog niet want mijn haren werken niet mee. Maikel vindt het overduidelijk onzin, maar ik niet, ik ben dadelijk op mijn aller onzekerst, mag dan alsjeblieft mijn haar goed zitten…

Het is vakantie en we staan op het punt om naar het zwembad te gaan. Het zwembad, sowieso al niet zo mijn favoriete plek maar wetende dat ik daar A: half naakt rondloop en B: zonder make-up, maken het er niet veel beter op. En nee begin nou niet over dat ik niks te klagen heb, dit is een gevoel dat ik heb en daar kunnen honderd andere meningen niks aan veranderen.

Ik weet het, bodypositivity is hip. Maar ik heb daar wat moeite mee. Niet met het bodypositivity zelf, alleen maar respect voor de meeste mensen die zichzelf bloot durven te geven, maar je zet jezelf echt niet zomaar over je onzekerheid heen.Tenminste, ik niet. Onzeker zijn over jezelf en over je uiterlijk, dat komt van binnen. Het is een gevoel dat misschien ergens door komt, misschien ook niet, maar het is niet zomaar te veranderen. En natuurlijk kan je proberen om eroverheen te komen en kan je jezelf kwetsbaar opstellen, jezelf in bikini op internet posten en honderd complimenten ontvangen. Maar er hoeft maar één negatieve reactie tussen te zitten en die blijft hangen, zo werkt het gewoon.

Toen ik een paar weken geleden een huidanalyse kreeg, werd aan mij gevraagd wat ik zag als ik naar mijn eigen huid keek. Het eerste wat in me opkwam was dat ik een onzuivere en onrustige huid heb. De huidspecialiste was enigszins verbaasd en zei dat ze dat niet met me eens was, maar dat was wel wat ik zag. Ik zag nog steeds mijn huid van 15 jaar geleden. In mijn puberteit had ik namelijk erg veel last van acné. Zoveel, dat ik er uiteindelijk de Diana pil tegen kreeg. Dat hielp en wat was ik blij dat de acné verdween. Maar al die tijd smeerde ik mijn gezicht vol met foundation om mijn huid zo egaal mogelijk te laten lijken. Inmiddels zijn we dus ruim 15 jaar verder en nog steeds gebruik ik het liefste dagelijks foundation. In de zomer overigens niet, want zodra ik wat kleur in mijn gezicht krijg dan lijkt mijn huid egaler en laat ik de make-up maar al te graag liggen, maar de rest van het jaar voel ik me gewoon fijner met make-up. Ergens zit daar gewoon toch nog dat gevoel van toen, dat ik met make-up mooier ben dan zonder.

In diezelfde periode zijn er wat dingen tegen mij gezegd waarvan ik overtuigd ben dat ze ook meespelen aan mijn onzekerheid. Want geloof mij, als je in je puberteit dingen over je uiterlijk te horen krijgt, dan doet dat wat met je. En het feit dat ik die dingen nu nog weet dat zegt genoeg. Zo vroeg er eens iemand aan mij of die ene leuke jongen mij te lelijk vond. Auw! Dat voel je op die leeftijd hoor. Er werd “scheer je weg” tegen mij gezegd want ik zou een snor hebben en op vakantie ben ik zelfs een keer PLORK genoemd, prachtig lichaam ontzettend rotkop. En geloof mij, als je in je puberteit zit, als je op je alleronzekerst bent, dan doen deze woorden pijn.

Gelukkig kreeg ik tien jaar geleden een relatie met de liefste man die ik me maar kan wensen. En het heeft een tijd geduurd, maar hij heeft de grootste onzekerheid bij me weg gekregen. En hoewel ik thuis gewoon echt lekker mezelf durf te zijn, lekker zonder make-up, met uitpuilende buik en flubberbillen rondloop 😉 , lukt het me gewoon niet om buiten de deur net zo zelfverzekerd te zijn. Ik vind het spannend als ik ergens alleen naartoe moet, het voelt nog regelmatig of ik niet goed genoeg ben en ik blijf onzeker over mijn figuur. En als ik dan een keer denk dat het wel meevalt en ik eindelijk dat strakkere jurkje aan durf te trekken, krijg ik meteen de vraag of ik zwanger ben. Dan zijn we weer terug bij af en verdwijnt de jurk ver achteraan in de kast…

Soms vraag ik me wel eens af waar die onzekerheid vandaan komt. Want ik weet ergens ook wel dat het heus allemaal zo erg niet is. Was ik net zo onzeker geweest als ik als puber geen acné had, als die dingen niet tegen me waren gezegd? En wat als ik door mijn ex niet zo was behandeld, was ik dan ook minder onzeker geweest? En zou ik me ooit wel op mijn gemak voelen in het zwembad, ook als dat buikje ooit op magische wijze zou verdwijnen? Of zou er dan wel iets anders zijn waar ik me druk om zou maken? Ik heb werkelijk geen idee. Maar dat die onzekerheid er is, dat is duidelijk. En trouwens niet alleen als het om uiterlijk gaat, want ik ben over nog veel meer dingen onzeker, maar dat is misschien wel stof voor een nieuwe blog…

P.S. Vanmiddag komt er nog een blog online. Die is wat luchtiger 😉

Volg je mij al op Pinterest, Instagram,
Facebook, Twitter en Bloglovin?