Wederom naar de huisartsenpost…

Afgelopen weekend was ik een nachtje alleen thuis met de meisjes. Aukje mocht bij mij in bed slapen, maar nog voordat ik goed en wel sliep begon Emmi te huilen en daar is ze eigenlijk niet meer mee opgehouden…

Bij mama in bed

Maanden geleden, nog voordat het Corona virus in Nederland was, zou Maikel een nachtje weg gaan. Aukje weet inmiddels, dat ze bij mij in bed mag slapen als Maikel weg is, dus ze keek ontzettend uit naar ons logeerpartijtje. Maar door de Corona uitbraak ging het hele feest niet door en daardoor was Aukje behoorlijk teleurgesteld. Ze bleef maar vragen wanneer ze nou een keer bij mij in bed mocht slapen en na ruim drie maanden was het moment dan eindelijk toch daar.

Bedtijd

De avond verliep zoals gewoonlijk, ik deed de meisjes in bad, poetste hun tanden, las een verhaaltje voor en kuste ze welterusten. Zoals gewoonlijk speelde Emmi nog een flinke tijd in haar bed en na anderhalf uur viel ze eindelijk in slaap.

Nekpijn

Rond een uur of één werd Emmi ineens huilend wakker. Toen ik naar haar toe ging wees ze haar nek aan. Ik masseerde haar nek een beetje en ze viel weer in slaap. Ik kroop weer naast Aukje maar binnen een kwartier stond ik weer bij Emmi. Ze moest zo ontzettend huilen dat ik besloot om haar ook mee naar ons bed te nemen.

Wakker

Omdat ik Aukje had beloofd dat ze bij mij in bed mocht slapen en ik wist dat ze het niet leuk zou vinden als ik Emmi in het midden zou leggen, besloot ik om zelf in het midden te gaan liggen en Emmi aan de andere kant naast mij neer te leggen. Met als gevolg dat ik de rest van de nacht niet meer kon slapen uit angst dat Emmi uit bed zou vallen, los van het feit dat Emmi de hele nacht pijnscheuten in haar nek bleef houden en ze dus voor mijn gevoel elk kwartier wakker schrok van de pijn.

Geen overleg

De volgende ochtend, ik geloof dat ik nog nooit zo vroeg uit bed ben geweest op zondag, bleef Emmi maar huilen en aangeven dat ze pijn had aan haar nek. Een Sinasprilletje hielp niks dus ik nam haar mee naar beneden, legde haar op de bank en besloot om even af te wachten. Ondertussen baalde ik natuurlijk flink dat dit net gebeurde terwijl ik alleen met de kinderen was. Niemand om even mee te overleggen.

Een stijve nek

Emmi bleef muisstil op de bank liggen en gaf aan dat ze haar nek niet kon bewegen. Waar ik ’s nachts haar nek nog licht mocht masseren (en dat ook wel leek te helpen) mocht ik nu nog niet eens naar haar kijken. Ze had pijn en bleef maar huilen. In een poging om haar af te leiden zette ik een film aan. Het werkte wel wat, maar zodra ze probeerde te bewegen begon ze weer hartverscheurend te huilen.

De HAP

Na wat research op internet besloot ik om toch maar de huisartsenpost te bellen. Als je zoekt op “stijve nek kind” krijg je echt als eerste allemaal sites over hersenvliesontsteking. Gelukkig had Emmi geen koorts, was ze niet misselijk, hoefde ze niet te spugen of wat dan ook, dus ik was er eigenlijk wel gerust op dat dit het niet was. Maar dat er iets was, was duidelijk. Een paar uur later kon ik met Emmi komen.

Geen meisjesdokter

Vooraf vroeg ik me nog even af hoe ik Emmi in de auto mee kon krijgen, het stil op de bank liggen deed al pijn, laat staan in een autostoel zitten, maar het lukte me toch om haar zonder al teveel pijn in de auto te krijgen. We moesten toch nog even wachten in het ziekenhuis en toen we eindelijk aan de beurt waren was het eerste wat Emmi zei dat ze geen meisjesdokter had haha. Waar een kind toch aan kan denken op zo’n moment.

Torticollis

Gelukkig was de jongensdokter ook erg lief voor Emmi en na wat vragen en onderzoekjes leek het erop dat ze Torticollis had, even kort gezegd, een soort acute nekpijn. De kleinste spruit van Jodi had dit laatst ook dus ze had me hier al over verteld en het bleek inderdaad hetzelfde te zijn. We kregen pijnstilling voorgeschreven en het zou binnen drie dagen weg moeten zijn.

Weer een logeetje

De rest van de dag heeft Emmi niet met haar hoofd bewogen, ze kon alleen maar naar rechts kijken. Ze liep niet en heeft alleen maar op de bank gelegen of op mijn schoot gezeten, terwijl ze ondertussen met haar hoofd tegen mij aan hing. We besloten om haar matras ’s nachts op onze kamer te leggen, zodat we ’s nachts in de buurt zouden zijn, maar gelukkig sliep ze (en ik ook) als een roosje die nacht.

Vooruitgang

De volgende ochtend vroeg Aukje of Emmi mee naar beneden ging. Ik sliep nog half, maar zag ineens Emmi uit mijn ooghoek wegkruipen. Huh?! Wat een verbetering ineens! Ontzettend fijn! We mochten Emmi drie dagen lang, drie keer per dag pijnstilling geven maar ze ging zo snel vooruit dat we na twee dagen zijn gestopt.

Ondersteboven op de bank

Op dag drie hing ze alweer ondersteboven op de bank en was er niks meer te merken van eventuele nekpijn, zo fijn! Blij dat het weer beter gaat, maar ondertussen ook benieuwd wat het volgende vreemde kwaaltje gaat zijn waarmee ze ons naar de HAP laat gaan binnenkort, haha 😉