En toen viel ik keihard van mijn roze wolk…
Vrijdag 24 maart 2017. Vanaf het eerste moment dat Emmi werd geboren zat ik op mijn roze wolk. Sterker nog, die wolk was niet alleen roze maar zat vol met glitters en diamanten. Met mij ging het goed, met Emmi ging het goed en alles ging volgens het boekje. Tot afgelopen donderdag…
Ik had het me niet mooier voor kunnen stellen. Wat was ik ontzettend aan het genieten van mijn kraamweek. Alles ging goed, ik voelde me goed, Emmi deed het goed, Aukje reageerde geweldig op haar babyzusje, kortom, een kraamweek zoals je het iedereen gunt. Maar afgelopen donderdag, op mijn uitgerekende datum nog wel, viel ik zomaar ineens keihard van die wolk af.
In de nacht van woensdag op donderdag temperatuurde ik Emmi, zoals je dat ik de kraamweek bij elke luierwisseling doet. De thermometer gaf een wel erg hoge temperatuur aan, 37.9 en dus besloot ik om voor de zekerheid even naar de verloskundige te bellen. Na het beantwoorden van een aantal vragen zei de verloskundige tegen me dat ik terug moest bellen als haar temperatuur verder zou stijgen. En met die woorden gingen we de nacht in.
Om 05.00 uur werden we wakker. Ik voedde Emmi, en temperatuurde haar. 38.0. Ach, dat scheelt bijna niks en over een paar uur zou de verloskundige sowieso op huisbezoek komen dus ik besloot om het daarbij te laten. Ik maakte me ook totaal geen zorgen, want Emmi dronk goed, plaste en poepte goed en in mijn ogen was er niks aan de hand.
Die ochtend had Emmi nog steeds 38.0 dus onze kraamhulp besloot om meteen de verloskundige te bellen. En toen ging het ineens heel snel. De kinderarts werd gebeld en we moesten naar het ziekenhuis komen. We moesten rekenen op 24 uur in het ziekenhuis en zou er een infectie gevonden worden dan zouden we tien dagen moeten blijven. In een waas stapte ik onder de douche terwijl onze kraamhulp mijn spullen inpakte. En in diezelfde waas stapten we om 10.00 uur het ziekenhuis binnen.
Er werd bloed bij Emmi afgenomen, een plasje opgevangen (waar ze overigens nogal wat moeite mee hadden) en het wachten begon. Dat ze een kraamvrouw in haar kraamweek in totaal 4 uur op een stoel bij de spoedeisende hulp hebben laten wachten vergeten we maar even voor het gemak 😉 Ik zag het positief in, zolang ze ons geen kamer gaven, was er hoop dat we naar huis mochten.
Na vier lange uren wachten kwam dan eindelijk de kinderarts weer terug. Het lichamelijk onderzoek was goed, Emmi zag er niet ziek uit, dronk goed, plaste en poepte goed en ook de uitslagen van het bloed en de urine waren goed. En toen zei de arts iets waar ik stiekem al op had gehoopt, we mochten naar huis!!! Wauw! We hoefden geen 24 uur te blijven en we mochten naar huis als ik zou beloven meteen terug te komen als Emmi haar gedrag zou veranderen en/of haar temperatuur zou stijgen.
Wat was ik blij dat we naar huis mochten, maar wat keek ik angstig naar de temperatuur bij elke meting. Echt genieten kon ik even niet meer hoor. En toen de temperatuur van Emmi vrijdagochtend weer was gestegen en de verloskundige kwam checken werd ik toch wel even bang voor die ziekenhuisopname. Ze belde met de kinderarts en hing op met goed nieuws, we hoefden niet terug te komen maar moesten het wel goed in de gaten blijven houden.
Na een paar spannende dagen werd dan zaterdag eindelijk de temperatuur van Emmi weer lager. En nadat de temperatuur zondag nog steeds goed was kon ik het eindelijk een beetje loslaten. En wat het nou geweest is, geen idee, maar ik ben blij dat het voorbij is!
Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?
Geef een reactie