Met Emmi naar het consultatiebureau

Na twee jaar was het weer zover, een bezoekje aan het consultatiebureau. Meteen ook de laatste, want Emmi wordt alweer bijna vier…

Een uitnodiging

Een paar weken geleden kregen we de uitnodiging binnen. Ook zat er een oproepkaart bij voor de DKTP vaccinatie. Ik besloot Emmi alvast even kort voor te bereiden op het bezoekje, zodat we het er samen over konden hebben. Aukje wilde maar al te graag mee, maar omdat Aukje niet zo’n held is, leek me dat niet verstandig. Gelukkig mag er nu verder ook niemand mee i.v.m. de Corona regels, dus Aukje zou lekker bij oma blijven.

Een beetje spannend

Gisteren was het zover. Ik nam het groeiboekje mee, een Elsa pleister (ik weet het, daar hebben ze ook pleisters maar die zijn saai) een surprise ei als eventuele beloning en een badjasje. Ik haalde Emmi op bij oma en onderweg naar het consultatiebureau vertelde ze me dat ze het wel een beetje spannend vond. We kletsen wat over wat ze zou gaan doen en zo stelde ik Emmi wat gerust.

Kletskous

Eenmaal daar stond Emmi haar mondje niet stil. De assistente vond het geweldig en samen hadden ze het over van alles. Ze werd ondertussen gemeten en gewogen (beiden iets boven het gemiddelde) en Emmi kletste de oren van ieders hoofd. Ze vroeg waarom er cupcakes stonden, lachte omdat er een baby in blote billen voorbij kwam en liet trots haar nieuwe ondergoed en Elsa badjas zien.

Bijdehandje

Toen waren we aan de beurt. Ik heb zo moeten lachen om Emmi, ze was ontzettend bijdehand en bleef maar kletsen, te grappig. Op de vraag of ze nog met een speen sliep antwoordde ze dat ze toch geen baby was, toen ze iets na moest bouwen reageerde ze met een lachje dat leek te zeggen “natuurlijk kan ik dat” en toen ze de ogentest ging doen was het eerste wat ze zei dat ze haar cijfer zag (de letter E, van haar naam). Kortom, alles verliep soepeltjes.

De prik

Tijd voor de prik. Emmi gaf aan dat ze wilde blijven staan en wist precies in welke arm ze hem wilde. Ze vroeg nog even aan de mevrouw of het pijn deed, waarop ze het eerlijke antwoord kreeg dat het wel een beetje pijn zou doen, maar als ze tot 5 zou tellen de pijn alweer weg was. Emmi keek eerst naar de prik, maar toen ik haar naam zei keek ze naar mij. Ik zag aan haar snoetje dat ze het voelde en ineens kneep ze heel hard in mijn hand en zei ze heel snel “1-2-3-4-5 klaar!” En gelukkig was dat ook zo. Ze kreeg een Elsa pleister en was zo trots. En ik ook!

Trots

Eenmaal thuis wist ze niet hoe snel ze (vooral aan haar grote zus) moest vertellen dat ze niet had gehuild. Aukje geloofde het eerst niet, maar toen ik zei dat het echt zo was vond ze het ook erg knap. (Overigens zei ik er wel meteen bij dat het ook niet erg is als je wel moet huilen en dat je dan net zo knap bent 😉 ) Emmi en Aukje wilden nog even bij oma blijven en dus ging ik weer alleen naar huis. Met het surprise ei, want die hadden we dus helemaal niet nodig.