Kleine kinderen, grote zorgen…

Je knippert even met je ogen en voordat je het weet is je baby een peuter. Een ondernemende peuter wel te verstaan. En terwijl Aukje over het algemeen best voorzichtig is, zorgt ze af en toe toch voor flink grote zorgen…

Tijdens mijn zwangerschap

• Het begon eigenlijk al meteen zodra ik wist dat ik zwanger was… Onder de douche kreeg ik opeens een bloeding. Ik schrok me kapot! Maar ik kon het nog met niemand delen, want iemand wist nog dat ik zwanger was (behalve Maikel natuurlijk). Gelukkig bleek het achteraf niks te zijn, maar echt één advies, ga NIET googlen! Je komt dan de vreselijkste dingen tegen en je gaat je ontzettende zorgen maken.
• Dan de eerste echo, bij ons al rond de negen weken. Spannend, was er al iets te zien en vooral, zou er een hartje kloppen?! Hetzelfde gold voor de twaalf weken echo, die was eigenlijk net zo spannend.
• De twintig weken echo, toch wel een echo waar er goed gekeken wordt naar je kindje en of alles er goed uitziet. Bij het minste of geringste maak je je gigantisch grote zorgen. En terecht, je bent je inmiddels al zo gaan hechten. Gelukkig was bij ons alles goed, maar van tevoren was het best wel een spannend moment.

Als baby

• Zodra Aukje er was, werden de zorgen alleen nog maar groter… Kan ze wel voldoende vrij ademen in bed? Heeft ze het niet te koud, of nog erger, te warm? Drinkt ze wel genoeg en heb ik wel voldoende voeding voor haar? Wat een zorgen kan je je maken om zo’n klein wondertje.
• Aukje huilde best wel veel als baby en wilde alleen maar bij mij zijn. Ik maakte me eigenlijk constant zorgen, zou er iets zijn? Heeft ze ergens last van? Kan ik iets doen om haar te helpen?
• Toen we een keer een weekendje weg waren gaf ik Aukje stukjes brood. Ze zat gewoon in een kinderstoel en ik zat ernaast. En ineens, uit het niets, viel ze op de grond. Dat was echt zo erg. Ik heb daar serieus twee dagen last van gehad, ik voelde me zo schuldig!

Als dreumes/peuter

• Dan wordt je baby ouder en dan zou je misschien denken dat de zorgen minder worden, nou niets is minder waar hoor! Zodra Aukje kon lopen moest ik constant goed nadenken of alle deuren dicht waren, ze niet bij stopcontacten of trappen kon en ik moest eigenlijk gewoon ook ogen in mijn rug hebben.
• En het verhaal dat Aukje uit haar ledikant was gevallen was ook een moment om niet te vergeten. Vreselijk! Daar heb ik ook flink last van gehad, nog veel meer dan Aukje zelf gelukkig.
• En dan heb je een groot bed, ben je ’s avonds voor het slapen gaan nog even gezellig aan het spelen en dan beslist mevrouw de peuter gewoon dat ze even, óp het bed, over mijn rug heen gaat lopen! En natuurlijk viel ze, want ja, zo stabiel is mijn rug niet. Het ging zo snel dat ik zelf niks kon doen (want ik lag dus op mijn buik op bed) en gelukkig raakte haar hoofd net niet de harde rand van haar bed… Zucht…
• Er zullen nog veel meer zorgen momentjes komen, maar voor nu de laatste. Aukje zat lekker te spelen en omdat het bijna lunchtijd was, liep ik naar de vriezer om er alvast boterhammen uit te halen. Toen ik terugkwam zat Aukje ineens in de kinderstoel. Daar was ze dus zelf ingeklommen. Dussss…

Ik ben heel blij met Aukje, maar die zorgen die ze me steeds weer bezorgt daar ben ik wat minder blij mee 😉 Maar ja, het hoort erbij en volgens mij gaat het nooit meer over…

Maak jij je ook zo vaak zorgen om je kindje?

P.S. Vanmiddag komt er nog een artikel online!

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?