Angelique: Vakantie
De eerste schoolweek, en voor mij de eerste werkweek, zit er weer op. De tweede helft van de zomervakantie hadden wij vrij en na een paar dagen rust en voorbereiding gingen wij voor twee weken op vakantie met het hele stel.
Een autovakantie naar Zuid-Frankrijk, ruim 1400 km rijden. En ondanks dat mijn man dat nooit zo ziet zitten vind ik het geen probleem om zover te rijden. Ik had daar inmiddels ook ervaring mee en Jonah en Logan ook. En aangezien Dewi op zich een vrij makkelijk kind is die meegaat in de flow van de anderen had ik nooit bedacht dat zij misschien wel eens heel anders zou zijn dan haar broer en zus.
In principe ging de heenreis wel goed. Af en toe had Dewi haar mopper momentjes, maar dat zijn wij wel van haar gewend. En laten we wel wezen, de hele dag in een stoel in de auto zitten naar buiten kijken is ook echt niet niks.
Wij hadden de reis wel in tweeën gedeeld, dus met een overnachting op de heenreis. Aan het einde van de middag kwamen wij daar al aan. Het was een luxe stacaravan, maar niet erg groot. Na een kleine verbouwing paste het campingbedje naast ons bed.
De ellende begon toen wij naar bed wilden gaan. Vermoeid door de reis waren wij van plan tegelijk met de kinderen te gaan slapen. Maar in een kleine stacaravan zonder airco en met 34 graden buiten gingen die plannen niet door.
Na flink wat gestress zei mijn man dat het buiten erg afgekoeld was, dus zijn we maar met z’n allen buiten gaat zitten tot een uur of 22. Toen was het gelukkig binnen ook voldoende afgekoeld.De volgende dag kwamen wij aan op de plaats van bestemming en na weer een kleine verbouwing om het campingbedje te kunnen plaatsen konden wij eindelijk van de vakantie gaan genieten.
Dat dachten wij in ieder geval. Want Dewi had enorm veel moeite met inslapen, werd ’s nachts gemiddeld 5 keer wakker en was om 7 uur weer klaar voor een nieuwe dag.
Ik moet zeggen dat je dat wel op gaat breken na een paar dagen. Ook overdag was zij niet in haar hummetje, was veel aan het mopperen en wilde steeds maar de weg op om achter haar grote broer en zus aan te gaan naar de speeltuin verderop.
Tevens at zij heel slecht en aangezien zij al vrij slank is zag ik de bui al hangen voor de volgende afspraak bij het consultatiebureau.
Maar goed, dit was in principe nog wel te overzien. Als Dewi ’s middags sliep bleef ik bij de stacaravan en kon ik mijn boek lezen, of even meetukken, en mijn man ging met de twee andere waterratjes naar het zwembad.
In de tweede week was er een minder mooie dag en wij wilden heel graag een Spaans dorpje bezoeken. De kinderen hadden daar ook zin in en het zou een mooie rit zijn zo langs de kust. Toen wij een kwartier onderweg waren begon Dewi te spugen. Iets verkeerds gegeten hoopte ik nog aangezien zij opknapte nadat wij waren gestopt. Dus nadat wij Dewi en de auto hadden schoongemaakt gingen wij weer verder. En binnen 10 minuten begon Dewi weer te spugen. Ja hoor, wagenziek… Dan maar terug naar de camping tot grote onvrede van mijn man. En zodra ze de auto uit was, was er niks meer aan de hand. Tot zover dus ook de uitjes.Wel zijn wij nog naar een grot geweest want wij hadden gehoord dat de weg daarheen vrij recht was. Gelukkig ging dat ook goed. Maar het plezier was er voor ons inmiddels wel vanaf.
Uiteindelijk hebben wij dus ook besloten om een dag eerder weg te gaan en in een keer door te rijden.
Dewi heeft aan het begin van de terugreis wederom gespuugd, toen wij heuvel op heuvel af gingen. Maar toen de wegen wat rustiger werden werd zij ook weer wat rustiger.
Voor volgend jaar hebben wij maar besloten om in Nederland te blijven. Dit willen wij haar niet nog een keer aan doen. Al met al waren wij na de vakantie weer toe aan een nieuwe.
Geef een reactie