Jelske: Rooming-out, wanneer gaat hij naar zijn eigen kamer?!
Vanzelfsprekend (voor ons) zou onze pasgeboren zoon op onze slaapkamer slapen. Oftewel rooming-in. Hierover hebben wij nooit getwijfeld. Wel hebben we nachtenlang overwogen bij ons eerste kindje of we een wiegje voor de eerste periode zouden aanschaffen. Overal lees je dat zo’n ledikantje zo groot is voor zo’n ieniemienie baby’tje, waardoor de baby zich niet geborgen voelt. Pff… zo voelden wij ons bijna schuldig toen we kozen voor alleen een ledikantje.
Wellicht hadden wij een andere keuze gemaakt, als het ledikantje niet op onze slaapkamer zou passen 😉 . We wisten namelijk zeker dat onze kindjes de eerste maanden op onze kamer zouden slapen. Puur voor onze gemoedstoestand. Oh ja én de gemakzucht (ivm borstvoeding) én het leren kennen van de behoeften van je baby en eigenlijk vooral om het uren lang ongegeneerd te kunnen staren naar je zelfgemaakte product!
Zo plaatsten wij het ledikantje naast ons bed en staarden úren naar onze baby, leerden zijn lichaamstaal kennen en konden hem ‘s nachts sneller aan de borst koppelen 😉 Mijn borstvoeding liep nu als een tierelier, wat ik niet kan zeggen van de borstvoedingsperiode van ons eerste kindje. Hier hanneste ik elke nacht met houdingen; hoe lag ze comfortabel en hoe ik het beste kon ontspannen?
Bij onze zoon maakt het niets uit, of dit nu is omdat ik meer ervaren ben, of dat hij het aanhappen en drinken meer beheerst (geen idee…). Hij hapt, drinkt en is klaar. Doelgericht of het nu zittend, hangend, liggend of op zijn kop is (dit laatste heb ik overigens nog niet uitgeprobeerd 😉 ) het maakt hem niets uit. Half slapend kroelt hij ’s nachts tegen mij aan, sla ik mijn arm om hem heen en de oxytocine doet de rest. Heerlijk wakker worden en realiseren dat we samen in slaap zijn gevallen. Rooming-in met een beetje co-sleeping. Heerlijk!
Dan komt er een moment dat je nog wat spullen uit je kast nodig hebt terwijl je baby slaapt. Je sluipt naar binnen, schuift de kast open, je pakt wat je nodig hebt, je draait om en plots kijken er twee vrolijke kraaltjes jouw kant uit met een brede lach eronder. Onweerstaanbaar lach ik terug. Dan realiseer ik me dat hij best nog 45min extra had mogen slapen. Dit was het eerste teken dat ik toe was aan Rooming-out.
Het tweede teken was, dat hij minder makkelijk in slaap kon komen en we ons bed-ritueel aan moesten passen. Vervolgens vond onze dochter het steeds lastiger worden om stil te zijn als ze op onze kamer kwam terwijl haar broertje sliep. Drie duidelijke signalen om het bedje te verplaatsen naar zijn eigen kamertje.
Van rooming-in naar rooming-out heeft uiteindelijk wel even geduurd. We wilden een rustig weekend voor de rooming-out, zodat wij het hele weekend de tijd konden nemen om hem rust en een nieuw ritueel te geven. En dan realiseer je dat al je weekenden vol zitten. Vervelend? Niet echt. Zo had ik die heerlijke nachtelijke knuffelsessies nog even 🙂
Geef een reactie