En toen zaten we op de huisartsenpost
Ik kijk op de babyfoon en zie dat ze lekker gaat liggen. Ik zet de televisie aan en op dat moment begint Emmi hartverscheurend te huilen. Ik sprint naar boven om te kijken wat er aan de hand is…
Arme Emmi
Eenmaal boven lag Emmi gewoon in haar bedje. Ze huilde en greep naar haar arm. Ik vroeg haar wat er was gebeurd maar ze kon geen antwoord geven en bleef maar huilen. Ik had meteen in de gaten dat er meer aan de hand was dus ik vroeg of Maikel wilde komen. Ondertussen kon Emmi haar arm niet bewegen, het was zo zielig. We besloten haar mee naar beneden te nemen, zodat Aukje in ieder geval gewoon zou kunnen slapen.
Pijn aan haar arm
Eenmaal beneden legde ik Emmi lekker tegen mij aan op de bank en om haar rustig te krijgen zetten we een film aan. Ze ging lekker liggen, maar bleef haar arm vasthouden. Elke keer als ik de deken omhoog tilde om te kijken begon ze te huilen, niks voor Emmi. We mochten niet kijken, er niet aankomen maar zelf wilde ze ook niks aanwijzen, bewegen of vertellen. Lastig!
De huisartsenpost
Mijn gevoel zei dat er iets niet goed was, dus we belden de huisartsenpost. In overleg hebben we haar paracetamol gegeven en nog even afgewacht. Ondanks dat ik wel wist dat dat afwachten geen zin had, deden we het toch maar. Ongeveer een uur nadat ze de paracetamol had gekregen stond ze ineens op van de bank, haar arm liet ze naast zich hangen. Na een paar stapjes begon ze weer te huilen, alsof ze even vergeten was dat ze pijn had en er door het lopen weer aan werd herinnerd, zo zielig.
We belden terug naar de huisartsenpost en konden een klein uurtje later terecht. In de tussentijd was Emmi zo moe geworden, het was dan ook al 21:00 uur geweest, dat ze in slaap was gevallen. Af en toe moest ze in haar slaap huilen, dus om 22:00 uur reden we toch maar even naar het ziekenhuis.
Een zondagsarmpje
Nadat we daar nog een keer ons verhaal hadden verteld, nee ze is niet gevallen, heeft zich niet gestoten, ze lag gewoon rustig in bed en begon ineens te huilen, ging de arts even kijken. Emmi vond het nog steeds erg moeilijk om antwoord te geven op de vragen, maar de arts voelde aan haar armen en ellebogen en kwam al vrij snel tot een conclusie, een zondagsarmpje.
Geluisterd naar mijn gevoel
Waarschijnlijk heeft ze zich in haar bedje omgedraaid en is haar arm om de een of andere reden niet meegegaan, waardoor ze die heeft verdraaid. Gelukkig had de arts vrij snel een vermoeden en kon ze de elleboog heel makkelijk weer “terugklikken”. De pijn zakt daarna vrij snel weg, dus ondanks dat Emmi natuurlijk nog wel even moest bijkomen van de schrik, merkte ik meteen aan alles dat het goed was. Wat was ik blij dat we naar ons gevoel hadden geluisterd en toch even naar het ziekenhuis waren gereden!
Een goede nacht
Eenmaal thuis heb ik Emmi in ons bed gelegd. Ze nam meteen mijn kussen in beslag en nestelde zich in mijn armen, om lekker in slaap te vallen. De nacht verliep verder goed en toen ze de volgende ochtend wakker werd, was er niks meer aan de hand. Ze kon zelf goed navertellen wat er was gebeurd en dat de pijn nu weg was. Haar arm kon weer bewegen en het was echt alsof er niks was gebeurd. Gelukkig maar!
Waarschuwing
Maar bij deze dus meteen een waarschuwing voor alle ouders van jonge kinderen (tot 6 jaar), pas op met de armpjes van je kind. In dit geval was het gewoon domme pech en kon niemand er iets aan doen, maar zondagsarmpjes komen dus heel erg vaak voor doordat een kind aan zijn armen wordt opgetild of meegetrokken, of tussen twee ouders in vooruit wordt gezwierd. Klinkt onschuldig, maar kan dus heel vervelend uitpakken.
Had jij al eens van een zondagsarmpje gehoord?
Geef een reactie