Het leed, dat solliciteren heet

“Ik kan de vinger er niet helemaal op leggen, maar het komt erop neer dat ik hier toch niet helemaal op mijn plek zit”. Met die woorden (ongeveer dan 😉) nam ik inmiddels alweer een paar maanden geleden ontslag bij het sportcentrum. En toen begon de zoektocht naar een nieuwe baan…

Toch niet mijn plek

Eind april werkte ik mijn laatste dag in het sportcentrum. Hoewel ik dacht dat het helemaal mijn ding zou zijn, bleek dat toch net even tegen te vallen. Dat lag overigens niet aan het sportcentrum, niet aan mijn collega’s of iets in die richting. Waar het dan wel aan lag, kan ik nog steeds niet helemaal de vinger op leggen. In het begin dacht ik nog dat ik moest wennen, maar als je na een halfjaar nog steeds niet gewend bent, dan moet je misschien toch eens kijken of je wel op de juiste plek zit. En hoe langer ik erover nadacht, hoe duidelijker het voor mezelf werd. Het werd tijd om op zoek te gaan naar iets anders. (Kleine sidenote, mijn sportlessen blijf ik hier voorlopig lekker geven op maandag en woensdagochtend 😉)

Lang leve de loopbaanadviseur

In het begin zocht ik naar andere banen als receptioniste. Ik speurde het internet af naar vacatures maar zag niks wat me aansprak. Tot ik op een gegeven moment echt even niet meer wist wat ik wilde. Van geen enkele vacature werd ik enthousiast en ik kwam werkelijk niks tegen waarvoor ik ook maar een beetje warm liep. Precies op het juiste moment kwam er een loopbaanadviseur op mijn pad. In Helmond zit een bedrijf, mede gefinancierd door de provincie Noord Brabant, dat inwoners tot 4 gratis adviesgesprekken aanbiedt. Onder het mom: ‘niet geschoten is altijd mis’ vroeg ik een eerste gesprek aan, en na slechts twee gesprekken en het invullen van enkele vragenlijsten was ik eruit. Ik wilde de marketing kant op!

Afwijzingen en frustraties

Tja en wat doe je dan? Met een Pabo diploma, en ervaring als receptioniste bij een sportcentrum, kom je nou niet bepaald over als een goede marketing medewerker. En dus kreeg ik in het begin de ene na de andere afwijzing binnen. De meeste zelfs nog voordat ik ook maar op gesprek was geweest. De frustraties begonnen op te lopen, maar ik wilde niet opgeven. Ik deed zo’n vijf sollicitaties per week de deur uit en ondertussen maakte ik een LinkedIn profiel aan. Mijn loopbaancoach hielp me herinneren aan het feit dat ik wel degelijk ervaring in de marketing heb, wel ruim 8 jaar blogervaring met bijbehorende social media kanalen. Dus mijn profiel werd aangevuld en ook mijn CV kreeg een update.

Eindelijk een tweede gesprek

Toen zag ik een vacature die me op mijn lijf geschreven leek. Ik schreef een brief en mocht zowaar op gesprek komen. Maar tijdens het gesprek voelde ik helemaal geen klik. Lichtelijk teleurgesteld ging ik weer op huis aan. Totaal verrast werd ik de dag erna gebeld dat ze het als een heel leuk gesprek hadden ervaren en me graag op tweede gesprek zouden willen. Alles in mij riep ‘nee’ en hoe mooi de baan op papier ook bij me leek te passen, mijn gevoel zei van niet. Dus ik cancelde het tweede gesprek en zette mijn zoektocht voort.

Nog meer afwijzingen

Daarna volgden er nog verschillende gesprekken en afwijzingen. Zo ging ik ergens op gesprek waarbij ik mezelf al na twee minuten afvroeg wat ik er deed “ja we zoeken eigenlijk iemand die iets heel anders doet dan waar jij naar zoekt, maar we denken dat je gewoon goed in ons team past” en eentje waar ik juist wel heel enthousiast van werd maar waar dan weer een andere kandidaat was die net even wat beter bij de baan paste dan ik.

Totdat…

De moed begon me in mijn schoenen te zakken. Na inmiddels drie maanden thuis wilde ik heel graag weer gaan werken, maar het leek me maar niet te lukken. Uit frustratie reageerde ik op andere vacatures, die helemaal niet bij me pasten, maar ik wilde gewoon weer aan het werk. Totdat ik ineens werd teruggebeld met de vraag of ik nog steeds beschikbaar was…

To be continued…