Hoe praat je tegen je kind…?

hoe praat je tegen je kindHoe praat je tegen je kind? Een vraag waar heel veel mensen, heel veel verschillende antwoorden op zullen geven. En zal iedereen er ook eerlijk antwoord op durven geven? Ik denk dat de meneer die ik deze week zag lopen er misschien niet zo’n eerlijk antwoord op zou geven…

Ik liep deze week over straat met Aukje, druk kletsend over waar we naartoe gingen en wat we daar gingen halen, terwijl er ondertussen een man (vader?) voorbij kwam met twee kinderen. De oudste, een meisje van een jaar of 8, liep naast de man en een heel stuk erachter sjokte een klein mannetje. Ineens hoorde ik “kk kk” (zo’n geluid wat je tegen paarden of honden maakt, een beetje moeilijk op papier te zetten, hopelijk snappen jullie wat ik bedoel). Het is zo’n geluid waarvan je opkijkt, en toen zag ik dat de man het geluid tegen zijn zoontje maakte… “Kk-kk doorlopen, ksssst” (ja dat geluid dat je naar een kat maakt als je hem weg wilt jagen…) Nee ik verzin dit niet… De man praatte echt zo tegen zijn kind…

Onderweg terug naar de auto moest ik er toch nog eens over nadenken… Ik vond het maar vreemd dat iemand zo tegen een kind kon praten. Dat is toch niet normaal? Dan leer je je kind toch ook dat het normaal is om zo tegen anderen te praten? In gedachten verzonken gingen we vervolgens even de stad in. En dan ga je er op letten. Dan kom je zo veel verschillende manieren van communicatie tussen ouder en kind tegen! De een praat tegen zijn kind alsof het een volwassene is, de ander praat alsof het een baby is (met zo’n veel te hoog stemmetje, ja ook ik maak me hier wel eens schuldig aan 😉 ), een ander overlegt alles en weer een ander zegt bij elke zin “alsjeblieft?”. Sommige ouders snauwen en zijn kortaf (maar je weet niet wat er aan vooraf is gegaan…) en sommigen doen volledig wat het kind wil. Zoveel verschillende ouders, zoveel verschillende manieren van communiceren.

Ik ben ervan overtuigd dat (over het algemeen) iedere ouder doet wat hij denkt dat het beste is voor zijn kind, ik zal ook niet vertellen wat ik denk dat de goede manier is (ìs er wel een goede manier?) Maar ik weet wel dat ik de manier waarop die man tegen het kind sprak, géén goede manier vond. Ik denk ook niet dat die man in de gaten had dat iemand hem kon horen, want ik kan me echt niet voorstellen dat hij altijd zo tegen zijn kinderen praat. Ik denk ook niet dat als je bijvoorbeeld op een feestje aan deze man zou vragen “hoe praat je tegen je kind?”, dat hij dan eerlijk antwoord zou geven. Dat kan toch haast niet? Ik zeg niet dat ik altijd even correct reageer op mijn kind, er zullen ongetwijfeld ook bij mij momenten zijn waarop anderen misschien vinden dat ik het niet goed doe, maar ik weet wel zeker dat ik nooit mijn kind zal commanderen alsof ze een dier is…

Wat vinden jullie? Overdrijf ik of vinden jullie dit ook geen goede manier van communiceren?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.