Dit keer heb ik er schijt aan!

Toen ik voor de eerste keer moeder werd was ik onzeker. En de bemoeienissen van anderen maakten die onzekerheid alleen maar erger. Dit keer ben ik een stuk minder onzeker, en de bemoeienissen beginnen langzaam aan weer te komen, maar dit keer heb ik er schijt aan!

“Gewoon even laten huilen, is goed voor de longen.” “Zorg maar dat ze snel gaat wennen aan haar eigen bedje.” “Even een weekje doorbijten en oordoppen in en dan ben je er doorheen.” “Je verwent haar teveel, daar raakt ze aan gewend.” Zomaar een greep uit de goedbedoelde adviezen die ik 3,5 jaar geleden regelmatig kreeg. Aukje was geen hele makkelijke baby en ze sliep niet graag in haar bedje. Ook niet in de box of kinderwagen overigens, maar het liefste gewoon lekker bij mij. Zodra ik haar ergens neerlegde gingen haar ogen open, alsof er ergens een knopje op haar achterhoofd zat. En dan begon ze te huilen. En omdat ik vond dat pasgeboren baby’s niet hoeven te huilen pakte ik haar maar weer snel bij me en dan was het goed. We knuffelden dus heel wat af.

En langzaam aan begonnen anderen daar wat van te vinden. Ik hoorde mijn baby namelijk niet zoveel vast te houden. Ik zou haar zo verwennen en ze moest er maar even doorheen. Als kersverse onzekere moeder ga je na al die opmerkingen twijfelen aan jezelf. En dus liet ik Aukje inderdaad eens een keer huilen in bed. Want volgens al die goedbedoelde adviezen zou ze vanzelf in slaap vallen na tien minuten. Nou mooi niet dus. Na tien minuten had ik een volledig overstuur, rood aangelopen baby die ik nog maar moeilijk rustig kreeg. Nadat ik dat drie keer heb geprobeerd kon ik het eindelijk een beetje van me af zetten. Dit werkte niet voor ons, ik voelde me er niet goed bij, Aukje vond het niks dus ik hield haar weer gewoon lekker vast en liet anderen maar kletsen.

Inmiddels zijn we 3,5 jaar verder en is Aukje een goede slaper. Voor zover ik me nog kan herinneren is ze dat eigenlijk al vanaf een maand of drie geweest. Zodra we doorhadden dat ze een buikslaper was, was het over met de problemen.

En nu is Emmi er. En Emmi is net als Aukje. Ze slaapt het liefste in mijn armen. En ook zij heeft dat knopje op haar achterhoofd, dat haar wakker maakt zodra ik haar neerleg. Soms duurt het een kwartier, soms vijf minuten. Maar wakker wordt ze. En dus doe ik hetzelfde als wat ik toen bij Aukje deed, lekker vasthouden. En ik voel me daar goed bij. Het bewijs dat het uiteindelijk goed komt huppelt hier vrolijk rond dus daar maak ik me geen zorgen over. Het is mijn dochter, en ik doe wat mijn gevoel zegt, want als er iets is wat ik de afgelopen 3,5 jaar heb geleerd is het wel om altijd mijn moedergevoel te volgen. De eerste opmerkingen heb ik trouwens ook alweer gehoord, maar weet je, dit keer heb ik er schijt aan!

Liefs Charlotte

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.