Trots!

Elke ouder is trots op zijn eigen kind. Ik dus ook. Maar vorige week hadden Aukje en ik samen zo’n fijne dag, echt een dag met een gouden randje! En ze maakte me ook nog eens extra verliefd en trots…

Vorige week besloot ik spontaan om samen met de meisjes naar de stad te gaan. Even een nieuwe spijkerbroek kopen (want ik pas dus nog steeds niet in mijn oude broeken) en even kijken voor een leuk speeltje voor Emmi. 

Nadat we de eerste twee winkels hadden gehad, waar beide dames zich keurig hadden gedragen (zelfs terwijl ik dus even een broek moest passen) gingen we iets lekkers eten. Aukje koos een knalroze donut en ik ging voor een wat minder hysterisch exemplaar. Toen we zaten vroeg Aukje of ze een hapje van de mijne mocht proeven, natuurlijk mocht dat! Nadat ze had geproefd en de donut was goedgekeurd, mocht ik ook een hapje van haar donut proeven. Ik weigerde, maar ze stond erop! Super lief, en stiekem ook een beetje trots dat mijn moppie geen moeite heeft met delen. Toch fijn!

Vervolgens gingen we nog vier kledingwinkels in, waar ze zich wederom keurig gedroegen en we sloten af met de speelgoedwinkel. We kwamen binnen met het doel om een speeltje voor Emmi te kopen. Aangezien ik vaak te makkelijk “ja” zeg en Aukje dus meer dan genoeg speelgoed heeft, had ik me voorgenomen om dus ook echt niks voor Aukje te kopen. 
Maar hoe hou je een kind in een speelgoedwinkel een beetje in toom? Bij zo ongeveer alles wat ze zag, keek ze me met haar grote puppy ogen aan om te vragen of ze het mocht hebben. En, toegegeven, het kostte me wat moeite, maar ze moest alles van me terugzetten. Zonder ook maar enige mopper zette ze dan ook zelf alles terug. Wauw! Dat was fijn! 

Toen pakte Aukje iets uit een rek, waarbij ze per ongeluk iets anders op de grond liet vallen. Ze pakte het meteen op en legde het terug in het rek. En ik? Ik stond te gloeien van trots. Want in de afgelopen jaren als leerkracht heb ik toch wel geleerd dat het blijkbaar helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je iets opraapt als je het laat vallen. Dat kunnen wij als ouders wel willen maar kinderen denken daar vaak heel anders over. En nu deed Aukje het dus uit zichzelf, tot twee keer toe. Zo fijn! 

En toen ik niet één maar wel twee ouders met gillende en krijsende kinderen de winkel zag verlaten, besefte ik me nogmaals wat een heerlijke dochter (s) we hebben! Nou zal ik niet zeggen dat Aukje altijd perfect luistert en dat ik nooit hoef te mopperen, maar die bewuste dag gedroeg ze zich werkelijk keurig en ik kon niks anders dan verliefd naar mijn eigen dochter kijken. Wat was (ben!) ik toch trots op haar!

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?