Hoe mijn geduld op de proef wordt gesteld…

Sinds de geboorte van Emmi wordt mijn geduld regelmatig behoorlijk op de proef gesteld. En dan niet eens alleen door Emmi, maar vooral Aukje heeft hier een groot aandeel in. En ik verbaas mezelf dan ook regelmatig over mijn engelengeduld…

Het begint al meteen in de vroege ochtend. Zodra Aukje wakker wordt dan mag ze bij ons in bed. Maar tegenwoordig wil ze dan zo dicht mogelijk bij Emmi liggen, het liefste nog tussen mij en Emmi in. Als ik dan ga voeden dan duurt het een eeuwigheid voordat Aukje aan de kant gaat en als ik er dan eindelijk bij kan dan wil ze natuurlijk ook nog even helpen met het openen van mijn bh. Je begrijpt vast dat het daardoor niet bepaald sneller gaat…

Tijd om te ontbijten. Uiteraard kan je zelf je brood smeren als je drie bent, dus nadat het halve boterkuipje op de boterham zit, komen de vlokken. Laten we het erop houden dat ik daarna in ieder geval moet stofzuigen… Als alles op is dan poets je natuurlijk ook zelf je handen en mond, met veel teveel doekjes als ik even niet oplet.

Dan gaan we tanden poetsen. Natuurlijk wil Aukje dat ook eerst zelf doen. Als ik daarna aan de beurt ben dan gaat ze treuzelen; haar gezicht de andere kant opdraaien, iets van de grond oprapen, je kent het wel. In de tussentijd heeft Emmi besloten dat ze lang genoeg alleen is gelaten, dus zij begint te huilen. Zucht. Snel poets ik Aukjes tanden en dan kunnen we naar beneden. Maar niet voordat we op de trap ook nog drie keer zijn gestopt omdat Aukje graag naast me wil lopen in plaats van achter me…

Aukje wil dan verven. Ik zet alles klaar en na twee minuten begint Emmi te huilen. Terwijl ik naar haar toe loop word ik ingehaald door Aukje, die haar zusje wil troosten. Gevolg; verf op Emmi’s gezicht. Natuurlijk wil Aukje dat ook nog even zelf poetsen en dan besluit ze dat ze eigenlijk ook wel klaar is met verven…

Dan is het weer tijd om Emmi eten te geven. Ik ga zitten, leg haar aan en… Aukje moet poepen. Nou kan ze dat poepen wel zelf, maar het afvegen nog niet dus lekkere timing. Emmi besluit om deze voeding eens lekker onrustig te drinken, Aukje valt weer eens doordat ze niet goed uitkijkt en zo zit ik met twee huilende kinderen op schoot. Als ik dan Emmi ga verschonen en ik doe haar luier te snel open dan heb ik weer een mopperende Aukje, want dat moest zij doen, Dus luier weer dicht zodat Aukje hem zelf open kan doen en dan wil ze natuurlijk ook de nieuwe luier zelf dicht doen. Hetzelfde geldt voor de romper, ondanks dat ze weet dat het meestal niet lukt, wil ze toch elke keer weer proberen om alle knoopjes zelf dicht te doen…

Nou ben ik pas halverwege de dag, maar je kan je inmiddels vast een voorstelling maken van hoe een gemiddelde dag er hier uit ziet. Mijn peuter wil (heel lief en goedbedoeld) overal bij helpen en alles zelf doen en mijn baby wil de hele dag alleen maar bij mama zijn. En zo stellen ze samen mijn geduld soms behoorlijk op de proef…

Zijn jouw kinderen ook zo goed hierin? 😉

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?