“Aukje wil je een koekje?”

“Mama, mag ik helpen?” Als een volleerd serveerster loopt ze het terras op en bij elke tafel maakt ze een praatje. Aukje is steeds minder verlegen en daar ben ik eigenlijk best wel blij mee. Maar binnenkort moet ik toch ook wel even met haar in gesprek, want het is natuurlijk ook een beetje gevaarlijk dat ze zo makkelijk met andere mensen praat…

Aukje vindt het geweldig om op de Hoeve mee te helpen. Ze mag dat dan ook steeds vaker, wanneer het rustig is. Eerder deze week hielp ze mee terwijl mijn schoonzus aan het werk was. Ik was thuis met Emmi aan het spelen. Na een tijdje ging ik even kijken en toen kwam ze enthousiast vertellen dat ze een koekje had gekregen van twee gasten. Ik noemde haar een bofkont en gaf er verder niet teveel aandacht aan. Totdat mijn schoonzus me ergens op wees.

Ze vertelde me dat Aukje het koekje meteen aannam, nadat het haar werd aangeboden. Ik begreep in de eerste instantie niet wat daar erg aan was, totdat ze verder ging met uitleggen. Als ze hier zo makkelijk met vreemde mensen praat en dingen aanneemt, dan doet ze dat misschien ergens anders ook wel. En dat is tegenwoordig natuurlijk hartstikke gevaarlijk. Ik had er zelf nog niet bij nagedacht en nou komt Aukje nu natuurlijk nog nergens zonder ons, maar dat gaat natuurlijk wel een keer gebeuren.

En dus ben ik nu aan het nadenken wanneer ik hierover met haar in gesprek ga en op welke manier. Ik wil haar natuurlijk niet onnodig bang maken. Ze moet alleen wel leren wanneer het wel en niet kan en dat vind ik nog best moeilijk. Stiekem vind ik dat spontane namelijk ontzettend leuk en wil ik haar dat vooral niet afnemen. Maar het is natuurlijk wel belangrijk om haar te leren dat ze niet iedereen zomaar kan vertrouwen. Maar hoe ga ik dat nu aanpakken?

Hoe heb jij dit aangepakt? Tips zijn meer dan welkom!