Het leed dat “loslaten” heet…

loslaten“Doei!” Ze zwaait nog even, als je geluk hebt dan krijg je ook nog een handkus en dan loopt Aukje aan. Gewoon, weg. En zonder achterom te kijken. Pas na enkele tientallen meters kijkt ze even om, zwaait nog een keer, zegt nog een keer doei en loopt weer vrolijk verder… Het leed dat loslaten heet…

Mijn kleine meisje wordt groot… Een maandje geleden was Aukje nog een verlegen meisje, dat nergens naartoe liep zonder mijn hand eerst stevig vast te pakken. Kwamen we binnen op een veraardag? Dan bleef ze eerst minstens een half uur bij mij op schoot zitten om te acclimatiseren. Liepen we door de supermarkt? Ze bleef keurig bij mij in het karretje. Oké, vooruit, op een gegeven moment wilde ze uit het karretje maar bleef ze keurig bij mij in de buurt. En nu? Nu gaat ze gewoon in de kinderhoek zitten spelen en wacht ze totdat ik haar weer op kom halen (of ze gaat mij zoeken en roept dan heel hard “mama!” door de winkel hihi)

Op vakantie liep ze meerdere keren gewoon aan richting het zwembad. Ook nog eens gevaarlijk! Dus wij erachteraan. En dan liep ze gewoon heel wijs met haar handjes op haar rug rondjes om het zwembad. Of laatst in de Ikea liep Aukje gewoon een hele andere kant in dan wij. Toen ik haar achterna liep duwde ze me (zachtjes weliswaar maar toch) aan de kant en zei “weg”. Oké, het is duidelijk, je hebt mama niet nodig. Toen hield ik haar natuurlijk goed in de gaten en ze liep gewoon rondjes over de tapijtafdeling. Heel wijs, alsof ze een nieuw kleedje aan het uitzoeken was.

Mijn kleine meisje is wat zelfstandiger aan het worden. Ergens vind ik dat ontzettend fijn, maar aan de andere kant heb ik toch ook wel een beetje moeite met het loslaten… Zucht, let it go, let it go-ho!

Heb jij ook zo’n moeite met het loslaten van je kindje?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.