Mijn bevallingsverhaal

“Mama heb je geplast?” Terwijl ik Aukje aan het klaarmaken was voor het kinderdagverblijf braken ineens mijn vliezen. “Uhm, nou niet echt schat”. Ik zocht iets om het mee op te vangen en met een fleecedeken tussen mijn benen gepropt snelde ik naar boven, om Maikel wakker te maken…

Donderdag, de dag voor de bevalling, was Maikel ziek. Hij had de hele dag geslapen en die avond gingen we samen vroeg naar bed. Vrijdagochtend stond ik dus al lekker op tijd en heerlijk uitgeslapen naast mijn bed. Het was 08.00 uur en ik was net bezig met het aankleden van Aukje toen ineens mijn vliezen braken. Nadat ik Aukje had gevraagd om even op de bank te blijven zitten ging ik naar boven, Maikel halen. Gelukkig voelde hij zich een stuk beter en kon hij Aukje, zoals elke vrijdag, naar het kinderdagverblijf brengen zodat ze er zo min mogelijk van mee zou krijgen.

Inmiddels had ik de tijd om te kijken naar de kleur van het vruchtwater. Helaas zag ik het al meteen, het was geel/groen. Ik belde de verloskundige en toen ze kwam werd ons vermoeden bevestigd, de baby had in het vruchtwater gepoept en ik moest dus naar het ziekenhuis. Aangezien ik graag thuis wilde bevallen viel dit dus even ontzettend tegen. Niet eens zo zeer dat ik niet thuis kon bevallen, maar dat mijn eigen verloskundige de bevalling dus niet zou kunnen doen.Na een paar kleine traantjes besloot ik om me hier overheen te zetten. De verloskundige van het ziekenhuis kwam controleren en zei dat ik drie centimeter ontsluiting had. Op dat moment waren ook de weeën al voorzichtig begonnen. Rugweeën, die kende ik nog niet. Het was allemaal goed te hebben en ik werd aan de CTG gelegd. Die zag er overigens prachtig uit, dus we waren behoorlijk relaxed. We maakten grapjes, kletsten heel wat af en verveelden ons soms zelfs even.

Na een tijdje vond de verloskundige toch dat het allemaal wat te lang duurde en kreeg ik wee opwekkers. Voor mijn gevoel ging het vanaf dat moment heel erg snel maar volgens Maikel duurde het toch nog wel even. Ik had afwisselend rug – en buikweeën en kon het in het begin allemaal nog goed opvangen. Wel moest ik naar het toilet, heel onhandig tijdens de weeën zeg! Maar goed. De wee opwekkers werden van stand 1, naar 2 en naar 3 gezet. De volgende stap zou stand 6 zijn (gemeen hè, ineens een verdubbeling!) Maar dat was niet meer nodig…

In de tussentijd was mijn eigen verloskundige teruggekomen. Ze had tijd en wilde er graag bij zijn, super fijn. Ook zij baalde ervan dat ze de bevalling niet zelf kon doen. Inmiddels was het één grote gezellige bedoening op de kamer, want de verpleegkundige was erbij, volgens mij nog een stagiaire van haar, een kraamhulp van het ziekenhuis die over was, mijn eigen verloskundige dan en de verloskundige van het ziekenhuis. En Maikel natuurlijk 😉 En weet je, het maakte me geen bal uit allemaal haha, ik vond het wel gezellig.En toen zat de dienst van de verloskundige erop. Op het moment dat zij de kamer uitliep keek ik mijn eigen verloskundige aan. “Volgens mij heb ik persdrang” zei ik tegen haar. De “nieuwe” verloskundige kwam binnen en mocht meteen aan de slag. Ja hoor, tien centimeter ontsluiting dus ik mocht gaan persen. In de tussentijd zag ik dat mijn eigen verloskundige een blik wisselde met de verloskundige van het ziekenhuis en dat zei mij genoeg. Super fijn! De verloskundige van het ziekenhuis bood aan om foto’s te maken en mijn eigen verloskundige ging de bevalling doen, jeej!

Nou had ik me tijdens deze zwangerschap twee dingen voorgenomen met betrekking tot de bevalling. Het persen zou sowieso sneller moeten dan bij Aukje (toen was ik ruim een uur en een kwartier aan het persen, de ellende) en ik wilde heel erg graag zelf de baby mee aanpakken. Dus vanaf dat ik het startsein kreeg om te gaan persen had ik een missie 😉 Zo snel mogelijk de baby aanpakken. Nou dat heb ik geweten, want na zes minuten persen was ze er en blijkbaar had ik mijn handen al klaar voordat het überhaupt zo ver was haha.

En waar ik bij de bevalling van Aukje doodmoe was na het persen en alleen nog maar wilde slapen, was ik nu super alert en wakker en heb ik deze hele bevalling zoveel bewuster meegemaakt. Ik pakte Emmi zelf mee aan en heb heerlijk lang met haar mogen knuffelen voordat ze gecontroleerd werd. Ondertussen kreeg ik een paar hechtingen want ik had een klein scheurtje, maar verder heb ik er weinig van geleden. Wederom kijk ik met een ontzettend goed gevoel terug op de bevalling. En wat was ik stiekem blij dat mijn eigen verloskundige de bevalling had gedaan. Om 08.00 uur braken mijn vliezen en om 15.34 uur is Emmi geboren. Om 17.30 uur kwam Aukje als eerste naar binnen. Ze vond het maar gek om mij in een ziekenhuisbed te zien maar ze vond de baby al meteen leuk. Voor de zekerheid ging Aukje met mijn ouders mee terug naar huis voor een logeerpartijtje, omdat wij sowieso zes tot acht uur in het ziekenhuis moesten blijven. Eigenlijk was dat om te kijken hoe Emmi het zou doen, maar tegen de tijd dat we bijna naar huis mochten bleek ik ineens verhoging te hebben. Na overleg, paracetamol, nog eens meten en nog eens overleggen besloten we dat Emmi en ik een nachtje in het ziekenhuis zouden blijven, gewoon voor de zekerheid.

De volgende ochtend kwam Maikel ons halen en kon de kraamweek dan echt beginnen. Hoe die week was, vertel ik later deze week 🙂

Liefs Charlotte

Volg je mij al op Instagram, Facebook, Twitter en Bloglovin?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.