Opvoeden met normen en waarden…

opvoedenOpvoeden, volgens het van Dale woordenboek betekent het “lichamelijk en geestelijk vormen; grootbrengen”. Nou ik vind dat meneer van Dale zich er makkelijk vanaf brengt op deze manier! Want opvoeden… Pfff dat is me toch wat…

OPVOEDEN

Ik ben nu bijna twee jaar aan het proberen om mijn kind een beetje leuk op te voeden. Soms denk ik dat het me wel aardig lukt, en soms vraag ik me af waarom ik zo mijn best doe… Af en toe betrap ik me op een loedermoeder moment en doe ik net alsof ik iets niet zie en af en toe doet ze ineens iets waarvan ik denk “goh, ze luistert dus wel ooit” ๐Ÿ˜‰ . Maar goed, dat opvoeden niet altijd even makkelijk is, dat is een ding wat zeker is en waarvan ik zeker weet dat elke ouder het met me eens is.

Ikย doe dus heel hard mijn best om Aukje op te voeden. Ik doe het op mijn manier en waarvan ik denk dat het goed is. Natuurlijk doe ik heus wel eens iets waarvan anderen zich afvragen of dat wel goed is, maar iedereen doet het op zijn eigen manier toch? En daarnaast probeer ik ook om haarย wat normen en waarden mee te geven… Dat is trouwens iets nieuws, want daar heb je in de ongeveer eerste anderhalf jaar nog niet echt mee van doen, maar laatst was ineens het moment daar, zonder dat ik het in de gaten had en zonder dat ik was voorbereid…

NORMEN EN WAARDEN

Ik was met Aukje aan het winkelen. We waren in een groot warenhuis op de kinderafdeling en Aukje was bij de kindertafel aan het spelen. Het was een rommeltje op de tafel, tekeningen, kleurtjes, een verdwaalde armband en nog wat rommeltjes. Geen probleem, want Aukje zat heerlijk te spelen. Maar Aukje is dol op meisjes dingen en ineens stond ze naast me met het armbandje om haar arm. “Mooi” zei ze toen ze triomfantelijk haar arm aan me liet zien. Op heel de afdeling was op dat moment verder geen kind te bekennen, dus waarschijnlijk was het blijven liggen.

Toen ik op een gegeven moment naar de kassa liep om af te rekenen, vroeg ik aan de medewerkster of het armbandje van de winkel was. Zij herkende het niet en zei dat het waarschijnlijk was blijven liggen.ย Na het afrekenen zei de medewerkster tegen mij dat Aukje het armbandje wel mee mocht nemen. Dat is lief, dacht ik nog, en ik wilde weglopen. Maar ineens bedacht ik me, dat ik Aukje dan zou leren dat ze spullen uit een winkel zomaar mee mag nemen. Dat ze als ze ergens (waar dan ook, winkel, terras, school) iets ziet liggen wat ze leuk vindt, ze het dan op mag pakken en mee naar huis mag nemen. Hoe klein ze dan misschien ook nog is, dit vond ik niet goed.

TROTS OP MIJN MEISJE

Ik legde aan Aukje uit dat ze het armbandje terug moest leggen omdat het niet van Aukje was. Ze stribbelde even tegen maar al snel was het goed en legde ze het armbandje terug. Toch wel een beetje trots liep ik samen met mijn knappe meisje de winkel uit. Dat heeft ze toch maar even goed gedaan! En ik ook haha. Het echte opvoeden, inclusief het bijbrengen van normen en waarden, is begonnen…

Heb jij wel eens een soortgelijke situatie meegemaakt? Waarin je iets wilt doen en je dan ineens beseft dat dat eigenlijk niet zo goed is? Ik hoor het graag!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.